محصولات آرایشی بهداشتی ارگانیک

انگاه قطره اشكی كه آرام از چشمانش جاری شده بود را پاك كرد. فريدون بی حركت شده بود. برای لحظه ای به ياد خودش افتاد وقتی كه به هوش آمد ديگرهيچگاه سكينه را نديد. بی اختيار اشك از چشمانش جاری شد.

فريبا گفت: اگر می خواهی كمال را ببينی همراهم بيا.

فريدون به دنبال او حركت كرد. فريبا به او رو كرد و گفت: دمپايی و روپوشی كه آنجاست را بپوش و داخل شو.

در فضای ساكت آنجا صدای پای فريدون به وضوح شنيده می شد.

شناسايی كمال كار سختی نبود، موهای بورش به خوبی قابل ديدن بود. فريدون با ديدن او آهی كشيد و بر بالينش ايستاد. دست و پای گج گرفته اش كاملا ً‌بی حركت بود. چقدر حسرت می خورد تا او را در آغوش بكشد و گرمای تنش را عميقاً احساس كند. چقدر در حسرت ديدارش بود اما حالا دروضعيتی او را می ديد كه جز اندوه از ديدن او چيز ديگری حاصلش نشده بود .

فريدون بعد از ديدار كمال به سراغ دختران او رفت و در غم از دست دادن مادرشان آنها را تصلی داد.

سپس راهی بهشت زهرا شد و بر مزار سكينه نشست. بعد از آنكه تمام درد دل‌ها‌يش را برايش بازگو كرد همچون كودكی از اعماق وجودش برای دل تنگش گريه كرد.

بعد از سه روز كمال به هوش آمد و با وجود فريدون اميد به زندگی را باز يافت. شوان و دلنيا هم يك ماه بعد وارد تهران شدند. قبل از ورود آن دو فريدون آپارتمان كوچكی كه در زمان جوانی خريده بود را به خاطر خاطراتی كه از آن داشت از صاحبش خريد و در آن جا سكنی گزيد. كمال نيز چند ماه بعد از آنكه بهبودی كاملش را به دست آورد مجدداً ازدواج كرد و دختر بزرگش با نامزدش زندگی تازه ای را آغاز كرد.

پاييز نزديك بود به وضوح هوای غريب خزان را احساس می كردم. سرم را به شيشۀ ماشين تكيه داده بودم و فارغ از دنيای اطرافم در افكار دورودرازم غرق شده بودم. رسيدن پاييز هميشه افسرده ام می كرد اما اينبار تأ ثيرش بيشتر از قبل بود. اگر می خواستم رمانم را به چاپ برسانم. می توانستم زندگی تازه ای را با خوبی شروع كنم از بابت شهريۀ دانشگاه هم خيالم راحت می شود، اما نه، شهريۀ اين ترمم را سياوش پرداخت كرد، می شود با پولش كار ديگری كرد... صدای سياوش افكارم را پراكنده كرد: داری به چی فكر می كنی؟... صبر كن می خوام خودم حدس بزنم. بعد از آنكه قيافه افراد متفكر را به خود گرفت گفت: به رمانت، درسته؟

با بی حوصلگی سری تكان دادم و در سكوت خودم ماندم. سياوش كه از سكوت من حوصله‌اش سر رفته بود گفت: نظرت چيه بزنيم به كوه و دشت. اونقدر بريم تا برسيم به وسط دريای خزر بعد شناكنان برگرديم خونه.

نيم نگاهی به او انداختم و گفتم: بی مزه، جای اينكه منو ببری دريای خزر زود برسونم خونه .

می دانستم از حرفم ناراحت شد ولی به روی خودش نياورد. اين عادتش بود. از ته دل آرزو كردم من هم اين خصلت او را داشتم. با ترمز ماشين كمی به جلو خم شدم. سياوش به من رو كرد و با لبخندی كه تقريباً هميشه بر لب داشت گفت: سعی كن تا شب يه خورده شنگول بشی، شب خونۀ ما دعوتين.

- چه خبره، عروسيه؟

گونه ام را گرفت و تكان داد: قرار بشه،خوشم نمی آد اين جوری ببينمت شير فهم شد؟

زوركی لبخندی زدم و گفتم: چشم قربان، امری نيست؟

دراين حين زنگ موبايل سياوش به صدا درآمد. می خواستم پياده شوم اما وقتی اسم استاد طلوعی را شنيدم بی اختيار سر جايم نشستم. ميان او و سياوش حرفها و تعارفاتی ردوبدل شد. بعد از اتمام مكالمه سياوش گفت: استاد طلوعی بود، ما رو به يه مهمونی دعوت كرد.

با شادی از جا پريدم و پرسيدم: كی؟ كجا؟ واقعاً خودش بود؟

سياوش مات و مبهوت نگاهم می كرد از خودم خجالت كشيدم و آرام شدم سپس گفت: خوش به حال فريدون نگاه كن تو رو خدا زن ما هم براش سر و كله می شكونه.

از طعنه اش دلخورشده بودم و از ماشين پياده شدم. سياوش صدايش را بلند كرد و گفت: خيلی خب قهر نكن، چه گيری كرديم.

ايستادم و منتظر ماندم تا حرفش را تمام كند: خونۀ خودشون نه می گفت خونۀ كماله، آدرسش را هم داد. شب جمعه. تو كه ميای؟

شانه هايم را بالا انداختم و با بی تفاوتی گفتم: نمی دونم، شايد اومدم.

مادرم تنها بود و مثل هميشه مشغول كار. نگاهی به چهرۀ مهربانش انداختم. بوی غذايش تمام خانه را گرفته بود، نزديكش شدم و دستم را دور گردنش حلقه كردم و گفتم: مامانی داری چی‌ می پذی؟ بوی خيلی خوبی داره همۀ خونه رو برداشته.

مادر با لبخند محبت آميزی جواب داد: خورش قيمه، غذای مورد علاقه بابات.

ايمان با سروصدای هميشگی اش پيدا شد و با ديدن من بی مزگی ها يش را شروع كرد: بعد مدتها بالاخره چشممون به جمال مهسا خانم روشن شد.

ترجيح دادم ساكت باشم.

- امشب دعوتيم مگه نه، گفتم چرا لپهات گل انداخته، آهان از شوقه.

- تو ياد نگرفتی وقتی ميای تو سلام كنی؟

- من همين ده دقدقه پيش تو خونه بودم، جواهر، تو كوچكتری يادت رفته سلام كنی.

- چيه عقده سلام داری؟

جوابم را نداد. سرش پشت در يخچال گم شده بود. بعد از مدتی سيب بزرگی را در دست گرفت و با آن مشغول بازی شد. اين حركت او يعنی آتش بس. به سرعت به طرف اتاقم رفتم. دستگيره را چرخاندم و داخل شدم. با ديدن تخت و خواب سست شدم و بی اختيار به طرف آن رفتم و خود را روی تخت رها كردم. رخوت وسستی تمام بدنم را فرا گرفت و بعد از دقايقی به خواب رفتم.

ايمان و پدرم با آقا سليمان گرم گفتگو بودند و مادرم و بيتا خانم در آشپزخانه با نظارت بر كارهای خدمتكاركه مشغول تدارك شام بود، صحبت می كردند. من هم آنجا نشسته بودم اما با ديدن بهار از جا بلند شدم و به طرفش رفتم. روبه روی تلويزيون نشسته بود و با بی حوصلگی پاهايش را تكان می داد. با ديدن من زوركی لبخندی زد و گفت: شام آماده نشد؟ داريم از گرسنگی بی هوش می شيم.

- چيزی نمونده، مشغول اند.

سياوش در جمع نبود، با كنجكاوی پرسيدم: سياوش جايی رفته؟

سرش را به علامت مثبت تكان داد و گفت: مثل هر شب به اتاقش رفته، معلوم نيست چيكار می‌كنه.

با خنده گفتم: الان سر از كارش در میارم.

هنگامی كه از پله‌ها بالا می‌رفتم غرق در تماشای نقاشی‌های رنگ روغن بسيار زيبایی ‌شدم كه در طول پله‌ها به ديوار نسب شده بود.

مناظر زيبا و خيره كننده‌ای بود كه هميشه هنگام عبور از آنجا نظرم را جلب می‌كرد. به طرف در اتاق سياوش رفتم اما با ديدن آينه قدی روی ديوار يك قدم به عقب گذاشتم تا خودم را در آينه برانداز كنم. ضربه‌ای به در نواختم و منتظر ماندم. اما چون صدایی‌ نشنيدم چند ضربۀ ديگر به در زدم و سياوش را صدا كردم. ولی انگار هيچكس داخل اتاق نبود با كنجكاوی در را باز كردم، ناگهان نگاهم به داخل اتاق خشكيد. آنچه را كه می‌ديدم باور نداشتم. نفسم به شماره افتاده بود. هيچوقت سياوش را در آن حالت نديده بودم. چقدر خالصانه مشغول عبادت بود. در نظرم همانند فرشته‌ای معصوم شده بود كه با آرامش كامل مشغول گفتگو با خدايش بود و يا زاهدی كه جز به معبودش به چيز ديگری نمی‌انديشيد. نماز خواندنش آنقدر در نظرم زيبا بود كه غرق تماشای او شده بودم. سياوش بعد از آنكه جا نمازش را جمع كرد روی تختش نشست و گفت: چرا اونجا ايستادی، بيا تو.

بدون آن كه چيزی بگويم داخل شدم و كنارش نشستم.

- چيزی شده؟ چرا رنگت پريده؟

بغض گلويم را فشار می‌داد نمی‌دانستم اين چه احساسی است كه درونم را به آتش كشيده، حسادت يا گناه.

- خيلی وقته كه نماز می‌خونی؟

دستم را در دستانش گرفت و فشرد گویی می‌دانست در قلبم چه می‌گذرد و يا می‌خواهم چه بگويم. اين عادتش بود كه افكارم را قبل از آنكه بيانش كنم بخواند. با مهربانی گفت: خيلی وقت كه نه، حدود دو ماهه. از وقتی كه با هم قرار گذاشتيم عيب‌هامون رو درست كنيم، يادت كه نرفته.

چشمانم پر از اشك شده بود با صدایی لرزان گفتم: اما من تغييری نكردم، می‌خواستم ولی نتونستم، هنوز هم زود عصبانی می‌شم. با ايمان دعوا می‌كنم، با بقيه جر و بحث می‌كنم و از رفتار خيلی‌ها بدم مياد.

اشك از چشمانم جاری شد. سياوش تنها كسی بود كه در آن خانه نماز می‌خواند. اما در خانوادۀ ما، من تنها كسی بودم كه نماز نمی‌خواندم، حتی ايمان بيشتر از من به ياد نماز خواندن می‌افتاد حداقل رمضان‌ها را نماز می‌خواند ولی من روزه هم نمی‌گرفتم. دلم گرفته بود. خيلی دوست داشتم با تمام وجود فرياد بزنم و گريه كنم. سياوش سرم را به سينه‌اش چسباند، آرام آرام دلداريم می‌داد. لزومی نداشت چيزی بگويم خودش همه چيز را فهميده بود.

- من لياقت تو رو ندارم، نمی‌تونم زن خوبی برات بشم تو خيلی بهتر از منی.

- آروم باش، تو خانمی خودمی، خيلی هم دوست دارم. شايد اينها رو می‌گی‌ كه من بدونم لايقت نيستم، آره كلك.

هق هق گريه‌ام بلند شده بود. از خودم بدم می‌آمد، آری احساس گناه می‌كردم. خودم را در مقابلش آنقدر كم می‌ديدم كه فكر می‌كردم ازدواج ما سرانجامی‌ ندارد. سياوش صورتم را در دستانش گرفت و به من خيره شد. با همان لبخندی كه هميشه دلم را به لرزه می‌آورد، گفت: دوباره شروع كن، تو می‌تونی مگه نه، از همين حالا امتحان كن.

- اگه نتونستم؟

خنديد و بوسه‌ای از گونه‌ام چيد: من همين طوری تو رو انتخاب كردم، با همين كارهات، رفتارهات و حرفهات... اگه خواستی بهترين باشی كمكت می‌كنم. اگه خواستی مثل گذشته باشی برای من هنوز عزيزی.

- اگه مثل گذشته باشم لياقتت رو ندارم سياوش.

- اينجوری حرف نزن، اصلاً اگه نمی‌تونی بر عصبانيتت غلبه كنی به خودت فشار نيار. فقط ، فقط نمازت رو بخون، نه به خاطر اينكه يك عبادت واجبه و همه بايد اونو انجام بدن. بلكه به خاطر اثراتی كه ازش می‌گيری، من ديگه بهش انس گرفتم با خوندنش قلبم آروم می‌شه، برای مدت كوتاهی از افكار هراسان و آشفته‌ای كه دارم راحت می‌شم، می‌دونم كسی هست كه تموم درد دل‌ها و غصه‌هام رو گوش می‌ده و می‌تونم كاملاً بهش اعتماد كنم كه رازهام پيش خودش می‌مونه. بد من رو نمی‌خواد و تو رفع مشكلاتم كمكم می‌كنه. من... خيلی خود دار هستم مهسا، تو سخت‌ترين شرايط گريه نمی‌كنم و اشكی‌ نمی‌ريزم اما وقتی نماز می‌خونم و دعا می‌كنم خواه ناخواه گريه‌ام می‌گيره و بغض گلوم شكسته می‌شه...

حرفهای‌ سياوش آرامم كرد، او خيلی‌ تغيير كرده بود، رقت قلبش به وضوح قابل لمس بود. حضور بهار باعث شد كه او حرفهايش را تمام كند. در اتاق باز بود. بهار با نيش‌خندی رو به سياوش گفت: شما نمی‌خواين شام بخورين؟

هر دو بدون آنكه حرفی بزنيم از اتاق خارج شديم. سياوش در گوش بهار زمزمه كرد: فكر بد نكن، من و مهسا زن و شوهريم.

بهار به سياوش پوزخندی زد و چيزی نگفت. سياوش صدايش را آهسته‌تر كرد تا مطمئن شود من حرفهايش را نمی‌شنوم ولی من شنيدم: مهم نيست تو چی فكر می‌كنی، من از خودم مطمئنم. يه چيز ديگه، من رو با خودت مقايسه نكن.

طوری وانمود كردم كه حرفهايشان را نشنيده‌ام. آن شب قول و قرار عروسی گذاشته شد و بلاخره به تصويب رسيد كه دو هفتۀ بعد مراسم عروسی را برگزار كنيم.

ادامه دارد...

جایی برای دیدن جذابیت های دست ساز:

telegram.me/MyIraniancrafts

https://t.me/joinchat/AAAAAD8m7AVCX_3SMOVk_p