محصولات آرایشی بهداشتی ارگانیک

چگونه باور می‌کردم سیاوش را که پاکتر و لطیفتر از برگ گل می‌دانستم اینگونه تن به گناه آلوده کند و احترام پدرم را زیر پا بگذارد وقتی به خودم آمدم ایمان بیرون رفته بود. شب با چه رویی توانستم به چشمان پدرم نگاه کنم و با زور و فشار فراوان گفتم: پدر جان از بابت رفتار زشت سیاوش عذر می‌خوام. دلم می‌خواد سیاوش رو ببخشین. سعی می‌کنم بهش بفهمونم کار اشتباهی کرده.

پدر با لبخندی حاکی از الطاف پدرانه رو به سویم کرد و گفت: دخترم می‌دونی که چقدر از این ماده مسکر متنفرم. می‌دونم رفتار سیاوش از روی عمد نبوده، من اون رو درست مثل ایمان دوست دارم. امیدوارم دیگه لب به مشروب نزنه. نمی‌خوام دخترم شوهری هرزه داشته باشه.

برای جانب داری از سیاوش و خوب جلوه دادن او نزد پدر، گفتم: بابا سیاوش هرزه نیست. اشتباهی کرده شاید مقصر دوستاش بودن که ...

مادرم حرفم را برید وبه خاطر دلداری من گفت: چقدر حرف می‌زنی بلند شو یه چیزی بیار بخوریم. راجع به داستانت هم برای پدرت توضیح بده.

با حرف مادرم لبخندی زدم او مرا از زیر فشار روحی خارج کرده بود، چون هیچگاه با پدر نمی‌توانستم راحت در مورد سیاوش صحبت کنم و همیشه از پرسشهای پدرم گریزان بودم.

صبح فردا با عجله به دانشگاه رفتم با آنکه از دست سیاوش دلخور بودم اما به روی خودم نیاوردم تا او از کرده‌اش شرمنده شود. سیاوش از کار تحقیقی‌ام استقبال کرد. سپس با شک و تردید پرسید: تنها می‌خوای به خونه اون خانم بری؟

- نه با شیرین، یکی از اقوام نسترن دوستمه. آخه شیرین همسایه قدیمی اون خانمه.

اگر چه از ته دل راضی نبود اما رضایت داد و گفت: هر وقت به اونجا رفتین من شما رو می‌رسونم.

عصر به همراه سیاوش و شیرین به طرف خانه‌ی آن خانم حرکت کردیم. در طی راه شیرین می‌گفت: ما یک سال مستأجر بودیم و با فریبا خانم همسایه شدیم. باید اونو ببینین و با اون حرف بزنین تا بدونین چه جور آدمیه.

شیرین دکمه زنگ را فشرد. صدای کودکانه‌ای گفت: کیه؟

شیرین جواب داد: فریبا خانم تشریف دارن؟

صدا گفت: بله، شما؟

- شیرین هستم.

- پس از مدت کوتاهی صدا جواب داد: بله، بفرمایید خیلی وقته منتظر شما هستن.

گوشی آیفون را گذاشت و در را باز کرد. سیاوش می‌خواست برود ولی با شنیدن صدای آن کودک از رفتن منصرف شد.

گل‌های رنگارنگ و درختان میوه درون حیاط را به طرز بسیار زیبایی آراسته بود. حوض مرمرینی که اطرافش را گلدانهای زیبای پر از گل پر کرده بود، در وسط حیاط قرار داشت. فواره‌ی رنگینی که در وسط حوض جا خوش کرده بود، آب را با فاصله‌ی زیاد بر چهره‌ی حوض می‌ریخت. محو تماشای نظم و زیبایی حیاط بودم که صدای همان کودک توجه‌ام را به سمتش جلب کرد. دخترکی ۸ – ۹ ساله تمیز و مرتب و با حجابی کامل جلوتر آمد و گفت: بفرمایید خواهش می‌کنم، مادر بزرگم منتظر شما هستند.

وقتی به دخترک رسیدیم با همه سلام و خوشامدگویی کرد. با نهایت ادب از الفاظی استفاده می کرد که من خیلی کم به زبان می‌آوردم و حرکات مؤدبانه‌ای که هیچگاه به ذهنم خطور نمی‌کرد برای تعارف میهمانان انجام دهم. صورت دخترک همانند سیرت او بود، آنچنان نورانی و زیبا بود که من و سیاوش یک لحظه چشم از او بر نمی‌داشتیم. فضای حیاط را که پیمودیم زنی میانسال جلوی در ورودی ایستاده بود. با لبخندی مهربان ما را پذیرفت و پس از خوشامدگویی طولانی ما را به اتاق نشیمن دعوت کرد.

خانه مجلل نبود اما آنقدر زیبا و دلنشین بود که حاضر بودم تمام طول سال ثانیه به ثانیه‌اش را در آن سپری کنم. شیرین با زن میانسال مشغول صحبت بود که ناگهان حرف شیرین توجه مرا به سمت او جلب کرد. شیرین گفت: خاله فریبا مادرم خیلی دلش می‌خواست شما رو ببینه اما قسمت نشد.

باورم نمی‌شد این زن همان فریبا خانم باشد. چهره‌اش بسیارجوانتر از واقعیت نشان می‌داد. زیبایی خدادادیش کاملاً عیان بود و نقش پیری نتوانسته بود چهرهٔ شاداب او را برباید. روسری آبی رنگی بر سر داشت که تمام موهایش را پوشانده بود طوری که اصلاً نتوانستم بفهمم موهایش چه رنگی است. چشمان سیاه آرام و جذابی داشت و صورت سفید و گونه‌هایی گلگون. لبهایی که با محبتی که از اعماق قلبش بر می‌خواست لبخند می‌زد. رو به من کرد و بعد از خوشامدگویی دوباره، گفت: خب دخترم کمی از خودت بگو.

من هم شروع کردم به معرفی خودم و سیاوش. خیلی دلم می‌خواست بدانم چند سال دارد بنابراین از او پرسیدم. در جواب گفت: ۵۶ سال دارم.

با تعجب گفتم: اصلاً به قیافه تون نمیاد.

خندید و گفت: خیلی‌ها این رو می‌گن.

بعد به دخترک اشاره‌ای کرد و گفت: نوهٔ پسری منه، اسمش حدیثه. البته دو نوه دیگر دارم یکی پسره که سال دوم راهنمایی درس می‌خونه و اون یکی دختره، اسمش کوثره، خواهر محمد اما هنوز مدرسه نرفته ۶ سال داره این دو تا نوهٔ دختری من هستند.

بی‌اختیار پرسیدم: تنها زندگی می‌کنید؟

او با همان لبخند جواب داد: نه شوهرم هنوز کنارم هست امیدوارم هیچوقت تنهام نذاره.

پرسیدم: چند سال داره؟

- ۵۹ سال، سه سال از من بزرگتره. شکرخدا او هم سالم و سرحاله و هنوز کار می‌کنه، انگار نمی‌خواد خودش رو بازنشسته کنه.

با کنجکاوی پرسیدم: شما شاغل بودین؟

فریبا خانم با همان صدای موزونش جواب داد: بله، من پزشک بودم اما حالا ترجیح می‌دم تو منزل باشم فکر می‌کنم جوانترها جام رو گرفتن.

- اما پزشکان با تجربه خیلی بهتر از جوونای تازه کارن.

خندید و گفت: خیلی متشکرم، چه می‌شه گفت پیری و هزارعیب.

- شکسته نفسی می‌فرمایید شما هنوز جوانید.

میوه و شیرینی به ما تعارف کردند. در حالی که داشتم پوست نارنگی که برداشته بودم می‌گرفتم، گفتم: حتماً شوهرتون هم همکارتون بوده.

حدیث لیوان آبی برای مادربزرگش ریخت، پس از نوشیدن آن جواب داد: نه شوهرم شغل آزاد داره.

با تعجب پرسیدم: چطور با ایشان ازدواج کردین در حالی که خودتون پزشک هستین، کمتر پیش میاد.

سیاوش چشم غره‌ای به من کرد. تازه متوجه شدم حرف بدی زده‌ام از او عذرخواهی کردم و از او خواستم اجازه دهد تا از فردا برای شنیدن ماجرای زندگیش به خانه او بروم.

هرسه از خانه فریبا بیرون آمدیم. شیرین گفت: از این به بعد خودت که می‌تونی بری؟

- آره خیلی لطف کردی، ببخش شیرین جون مزاحم شدیم.

بعد از رفتن شیرین، سیاوش من را تا جلوی منزلمان برد از او خواستم با من بیاید اما او امتناع می‌کرد وبا عذر و بهانه سعی داشت مرا منصرف کند. من هم بدون تأمل گفتم: نمی‌خوای از بابام معذرت بخوای؟

سیاوش رنگ عوض کرد وبا دستپاچگی گفت: تو می‌دونستی؟ یعنی بهت گفتن؟

با قیافه‌ای حق به جانب جواب دادم: فکر می‌کنی توبه من نگی کسی نیست کارهایی که می‌کنی برام تعریف کنه.

- بابات گفت؟

عصبانی شدم و با صدای بلند گفتم: بسته دیگه سیاوش به جای عذرخواهی داری چی می‌گی، مگه تو بازرسی؟

از من خواست آرام‌تر صحبت کنم. به اصرار او را با خود به داخل بردم هرچقدر بهانه می‌آورد که لباسهایم مرتب نیست، وقت مناسبی نیست و به قول خودش حالا ریلکس نیستم، به خرجم نرفت. داخل که شدیم همه در هال مشغول تماشای تلویزیون بودند. مثل همیشه تعارفات برای ورود سیاوش انجام شد. گویی هیچکس از او دلخوری ندارد. می‌دانستم همه این کارها بخاطر من است. بعد از مدتی سیاوش رو به پدر کرد و گفت: از بابت آن شب واقعاً عذر می‌خوام پدر جان، باور کنید اصلاً متوجه نبودم. فکر می‌کردم ایمان هستید.

ایمان هم مثل همیشه وسط حرف پرید و گفت: دست شما درد نکنه یعنی به من هم از این حرفها می‌زنین.

سیاوش رنگ باخته بود، ساکت شد و چیزی نگفت. می‌دانستم چه حالی دارد به خاطر او در گوش ایمان گفتم که نباید وارد بحث آنها بشویم. ایمان که تازه متوجه شده بود گفت: البته بابا جون من و سیاوش خیلی با هم رفیقیم اصلاً از این حرفا نداریم.

پدرم رو به ایمان کرد و گفت: می‌شه چیزی نگی ... و خطاب به سیاوش گفت: جوونای این دوره زمونه ازشون این چیزا بعید نیست اما من تو رو مثل اونا نمی‌دونستم. فکر می‌کردم احترامی که می‌ذاری حقیقتاً همین طوریه، ظاهر و باطنت یکیه اما اینطور نشد.

سیاوش که به زور نفس می‌کشید جواب داد: امیدوارم منو بخشیده باشین باور کنین ظاهر و باطن من یکیه ولی آدما تو محیط‌های مختلفی زندگی می‌کنن. تحت شرایط دیگه‌ای بزرگ می‌شن. قبول دارم آن شب زیاده روی کردم. قول می‌دم دیگه تکرار نشه ولی شما هم من رو ببخشین.

پدرم گفت: بلند شو به مادرت زنگ بزن بگو شام اینجا هستی، دلواپست نشن.

می‌دانستم پدرم هر وقت اینگونه جواب کسی را بدهد یعنی از اشتباهش گذشته. آن شب شادمان‌تر از همه من بودم و با خیال راحت خوابم برد.

 (پایان فصل اول)

ادامه دارد.....