محصولات آرایشی بهداشتی ارگانیک

مادر به آرامی می‌گریست همان متانتی که در چشمهای سکینه دیده می‌شد در او کاملاً نمایان بود. برادرش خود خوری می‌کرد اگر چه گاه هق هق گریه‌اش بلند می‌شد. خواهرش مادر را در آغوش گرفته بود و در حالی که خودش حال و روز خوبی نداشت مادرش را دلداری می‌داد. کمال انسان خود داری بود اما در مقابل مرگ سکینه نمی‌توانست بی تفاوت باشد و بدون آنکه بتواند خودش را کنترل کند می‌گریست: فریبا بلند بلند گریه می‌کرد و سولماز گوشه‌ای کز کرده بود و مرتب با دستمال اشکهایش را پاک می‌کرد. همۀ همکاران سکینه آنجا حاضر بودند. فرخنده ناله کنان فریبا را در آغوش کشید و در نبود سکینه برایش اشک ریخت. هوای سرد زمستان آن روز آفتابی بود گرچه آفتابش گرمی نداشت. درست پس از خاکسپاری سکینه آسمان ابرهای تیره‌اش را نمایان ساخت و کولاک سختی باریدن گرفت.

 

* * *

 

کمال از حال فریدون پرسید و پزشک پاسخ داد: لولۀ چست تیوبی را که برای خارج ساختن مایع و یا خون و هوا درون قفسه سینه گذاشتیم را خارج کرده‌ایم. امیدوار هستیم تا ساعات بعدی به هوش بیاید.

کمال با شنیدن حرفهای دکتر امیدوار شد، نفسی تازه کرد و روی صندلی نزدیک بخش آی سی یو نشست. سرش را به زیر انداخت و به فکر فرو رفت. آنچه اتفاق افتاده بود بسیار تلخ و ناگوار بود. چگونه باید خبر مرگ سکینه را به فریدون می‌داد؟ صدای مردی رشتۀ افکارش را پاره کرد. برادر سکینه با صدایی گرفته پرسید حال فریدون چطور است؟

- بهتر، دکتر امیدوارتر شده، خدا کند امروز به هوش بیاید.

- پس هنوز درمانش قطعی نشده، به اینجا آمدم چون فکر کردم شما حتماً به ملاقات دوستت می‌آیی، این دفتر و چند برگ نوشته که در آن وجود دارد متعلق به فریدون است. بعد از بهبودی کامل فریدون اینها را به او بده. تو امانت دار خوبی هستی سکینه این را می‌گفت.

کمال تشکر کرد و نوشته‌ها را از برادر سکینه گرفت. بعد از آنکه تنها ماند شروع کرد به خواندن. چهره‌اش در هم رفت و قلبش فشرده شد. آنقدر خسته بود که همانجا خوابش برد. پس از مدتی با صدای پای فریبا از خواب پرید. داشت با عجله به اتاق آی سی یو می‌رفت. پرسید: کجا می‌روید؟

فریبا که هنوز چشمهایش ملتهب و قرمز بود محکم پاسخ داد: می‌خواهم بروم تا بفهمم جان سکینه ارزش چه کسی را داشت که بخاطرش هدر رفت. می‌خواهم بدانم آیا فریدون لیاقتش را داشت که سکینه جانش را فدای او کرد.

کمال سرش را کج کرد و گفت: او حرفهای تو را نمی‌شنود، هنوز به هوش نیامده.

فریبا صدایش را آهسته‌تر کرد و پرسید: مگر شما همین جا نبودید که گفتند فریدون به هوش آمده؟ دکتر فروغی معاینه‌اش کرد و از وضعیتش راضی بود می‌گفت فقط چند ساعت دیگر در بخش آی سی یو می‌ماند و اگر همه چیز به خیر بگذرد به بخش منتقل می‌شود.

کمال از جایش پرید و با خوشحالی پرسید: واقعاً راست می‌گویید؟ فریدون به هوش آمده؟ او نمرده؟... وای خدای من عجب خواب سنگینی داشتم.

فریبا با حالت تأسف باری گفت: می‌روم او را ببینم. شما هم بهتر است یک آبی به سر و صورتتان بزنید. کمال سراسیمه گفت: نه نه شما نباید بروید، نباید به فریدون چیزی بگویید.

فریبا از رفتار کمال تعجب کرده بود، دستگیرۀ در هنوز در دستش بود: برای چه نباید بروم و واقعیت را به او بگویم؟

کمال خندید و گفت: مثلاً شما خودتان پزشک هستید و می‌دانید که برای یک بیمار قلبی شنیدن اخبار تکان دهنده حکم مرگ را دارد.

فریبا دستگیرۀ در را رها کرد و گفت: می‌خواهید نداند چه کسی باعث زنده بودنش شده و چه کسی به او قلب اهدا کرده؟

- دقیقاً، اصلاً لزومی ندارد بگویید که قلبش اهدایی است. بگذارید فکر کند قلب خودش است. او نباید از مرگ سکینه خبر دار شود. شما از علاقۀ آن دو به همدیگر باخبرید. این را به دوستهایتان و هر کسی که از ماجرا خبر دارد بگویید تا مراعات حال او را بکنند.

- تا کی؟ بلاخره یک روز باید بداند. یک بیمار قلبی نباید هیچوقت خبرهای بسیار بد را بشنود. آیا او نمی‌پرسد سکینه کجاست؟ آیا او را نمی‌جوید؟ نمی‌پرسد یکباره کجا گذاشته و رفته؟

- نباید حقیقت را در دوره‌ای که در بیمارستان است و همینطور هنگامی که در منزل استراحت می‌کند به او بگوییم، حداقل تا یک ماه، بعداً خودم در شرایطی مناسب همه چیز را برایش بازگو می‌کنم.

فریبا در حالی که گریه می‌کرد آهسته پرسید: اگر از ما سؤال کرد چه جوابی به او بدهیم؟

- بگویید برای تکمیل تحصیلاتش به خارج از کشور رفته و مدتی آنجا می‌ماند.

فریبا نتوانست چیزی بگویید. بغضش را فرو خورد و از آنجا دور شد.

همچون فرشته‌ای بر روی تخت دراز کشیده بود چشمهایش به گودی رفته بود و با نگاهی بی رمق به سقف خیره شده بود‌. کمال کنارش ایستاد برای لحظه‌ای غم سنگینی را در درونش احساس کرد. سرش را جلو برد و چشم در چشمان او دوخت. مدتی کمال را نگاه کرد تا توانست او را بشناسد بمحض آنکه او را به خاطر آورد بریده بریده گفت: کجا... کجاست؟

کمال لبخندی زد و گفت: ای بابا تو بلند شو بیا بیرون. خودت پیدایش می‌کنی... حالت خوب است؟ فریدون با بستن چشمهایش به او فهماند که حالش خوب است. پرستار وارد اتاق شد و به کمال گفت: کافی است لطفاً بیمار را تنها بگذارید.

کمال هنگامی که از آنجا خارج می شد با پدر فریدون برخورد کرد مرد با صدایی لرزان پرسید: حال فریدون چطور است؟ می‌گویند به هوش آمده. حقیقت دارد؟

کمال دست او را گرفت و به طرفی برد: حالش خوب است ولی بهتر است فعلاً به ملاقاتش نروی.

- برای چه؟ می‌خواهم پسرم را ببینم.

- به زودی وارد بخش می‌شود و او را می‌بینی، راستی هر وقت که او را دیدی مبادا بگویی که قلبش مال خودش نیست. نگویی که قلب کسی دیگری را به او پیوند زده‌اند.

- چرا نباید بگویم؟ طوری شده؟ اتفاقی برایش افتاده؟

- نه پدر جان هیچ اتفاقی نیفتاده ولی نداند خیلی بهتر است. برای سلامتی‌اش مهم است. اگر فکر کند قلب خودش را دارد در بهبودی‌اش کمک زیادی به او کرده‌ایم.

مرد با آنکه منظور کمال را درست متوجه نشده بود به او قول داد که در این باره چیزی به فریدون نگوید.

زمستان آن سال سخت و پر برف بود. کوه‌ها انباشته از برف بودند و شهر در لباس سفید زمستان به خود می‌لرزید. فریدون روزها را به امید دیدار سکینه سپری می‌کرد. هرازگاهی از اطرافیانش در مورد او می‌پرسید و از همه یک جواب را می‌شنید. کمی منگ شده بود. سکینه وضعیت مالی خوبی نداشت که بتواند برای ادامه تحصیلات به خارج از کشور سفر کند. چطور او را در آن وضعیت رها کرده بود. برای خود پاسخ‌هایی می‌آورد تا شاید دلش آرام گیرد: شاید بورسیه تحصیلی گرفته و شاید موقعیت اجباری بوده که باید در ان موقع من را ترک کند. تنها چیزی که قانعش می‌کرد دلبستگی بی حد و اندازه‌اش بود.

روزها با آنچنان شوقی از خواب بیدار می‌شد که باعث تعجب پرستاران و پزشکان می‌شد. با خود می‌گفت یک روز دیگر گذشت، چیزی نمانده دیگر از اینجا بیرون می‌روم.

دکتر فروغی با دیدن او می‌خندید، تا به آن روز یک بیمار قلبی با آن روحیه ندیده بود. آن هم بعد از یک جراحی سخت و طاقت فرسا که حتی زنده ماندن او مثل معجزه بود، معجزه‌ای که هیچکس منتظر وقوع آن نبود.

بیشتر از دو هفته در بخش مانده و بالاخره روزهای آخر فرا رسید. آزمایش‌های لازم بر روی او انجام گرفت و پزشک معالج او را معاینه کرد. با لبخند رضایت بخشی برگۀ ترخیص او را امضاء کرد. آنگاه به کمال گفت قبل از رفتن به اتاقم بیا با شما کار دارم.

کمال نزد او رفت و گفت: آقای دکتر با من کاری داشتید؟

پزشک گفت: بله، خواهش می‌کنم بنشینید... بیمار شما یک موفقیت بزرگ در کارنامۀ پزشکی من درج کرد اگرچه می‌دانم وضعیت روحی و قوای جسمانی خودش نقش فراوانی در بهبودی او داشت. تعداد بسیار کمی از بیماران پیوند قلبی عمر طولانی می‌کنند. اکثریت آنها خیلی کم زنده می‌مانند شاید تا حدود 5 سال. البته 5 سال عمر خیلی زیادی است برای کسی که در حال مرگ بوده. اگر فریدون همیشه این روحیه را داشته باشد احتمال اینکه زیاد زنده بماند فراوان است. قلبش را پس نزد و بدنش کاملاً عضو اهدایی را پذیرفت. این هم کمک بزرگی بود. در هر صورت خواست خدا بود که او زنده بماند. بعد از ترخیص حتماً باید یک ماه را در منزل به استراحت بپردازد. خارج شدن خون بدن از مجاری طبیعی آن یعنی عروق بدن و ورود به لوله‌های مصنوعی پرپیچ و خم و سرانجام ماشین مصنوعی قلب و ریه، منجر به یك سری تغییرات رفتاری و خلقی در او می‌شود که البته بسیاری از این تغییرات از نظر علمی شناخته شده و دلیل آن معلوم است. بنابراین عوارضی مثل کم خوابی و یا حتی بی خوابی، بی حوصلگی که در این مدت از او زیاد مشاهده شد و کج خلقی، بدرفتاری و حساسیت شدید نسبت به انواع صداها و از این قبیل، عوارضی هستند که نمی‌توان آن‌ها را مستقیماً به خاطر بیماری قلب دانست، بلکه بیشتر آنها را باید ناشی از روش درمان بیماری قلب از طریق جراحی قلب دانست مهم این است که این عوارض پایدار نبوده در برخی افراد به سرعت ظرف چند هفته که به احتمال قوی در مورد فریدون صدق می کند و در تعداد بیشتری بین 5 تا 6 ماه پس از ترک بیمارستان بطور کامل برطرف می‌شوند. استفاده از قرص‌های مسکن ساده مثل استامینوفن و یا آرام‌بخش‌های ملایم نظیر والیوم در بهبودی این عوارض مؤثر است. اما چون تبدیل به یک نیاز دائمی می‌شود باید از مصرف زیاد آن خود داری کرد. داروی آرام بخشی بنام اکسازپام نیز وجود دارد که یک آرام بخش ملایم و کم ضرر است لیکن باید بدانید که مصرف طولانی آن نه تنها موجب اعتیاد می‌شود بلکه عارضه‌ای ایجاد می‌کند که در اصطلاح رباند « Rebound » گفته می شود و معنای آن بازگشت شدیدتر به حالت قبل از درمان است به همین دلیل باید تا جایی که امکان دارد از مصرف مداوم و طولانی مدت مسکن‌ها و آرام بخش‌ها خود داری کند.

کمال بعد از سخنان پزشک ابروانش را بالا برد و گفت: بهتر نیست به یک جای آرام برود، جایی دور از هیاهوی اینجا، جایی نزدیک آبهای روان یا در کوه پایه‌ها تا این دورۀ استراحت یک ماهه به پایان برسد.

- فکر خوبی است. بسیار هم عالی است. حتماً این کار را بکنید.

پزشک دستش را به چانه‌اش کشید و با کنجکاوی پرسید: شما چه نسبتی با فریدون دارید؟ فکر می‌کنم از کس و کار نزدیکش باشید چون کمکهای بی دریغ و فراوانی را در حقش کرده‌اید.

- من و فریدون با هم هیچ نسبتی نداریم، من فقط دوست او هستم.

- واقعاً باید به شما خسته نباشید گفت، دوستهایی مثل شما اصلاً پیدا نمی‌شود. فریدون باید قدر شما را بداند.

کمال خندید و آهی کشید: من پدر ندارم، برادر هم ندارم. مادرم برایم پدری کرد اما جای برادرم را برایم پر نکرد فریدون حکم برادر نداشتۀ من است. او را به اندازۀ یک برادر حقیقی و شاید بیشتر دوست دارم ولی افسوس که نتوانستم به او کمکی بکنم.

- چرا تو خیلی به او کمک کردی، اگر تو را نداشت خدا می‌داند وضع زندگی‌اش چه طوری می‌شد.

- نمی‌دانم بعداً خبر مرگ سکینه را چگونه به او بگویم. می‌ترسم قلبش از کار بیفتد، اگر او هم بمیرد چه؟

پزشک بلند شد و دستی روی شانۀ او کشید و گفت: خدا بزرگ است. به او امید داشته باش.

کمال از پزشک تشکر کرد و نزد فریدون بازگشت. فریدون با عصبانیت گفت: هیچ معلوم است تو كجایی، از بس اینجا نشستم خسته شدم.

- خیلی خب غر نزن. با پزشکت حرف می‌زد. یک تصمیم عالی گرفته‌ام. چه طور است برای مدتی بزنیم به دریا. یکی از همکارانم در شمال ویلای قشنگی دارد درست کنار دریا، برای مدتی از او قرض می‌گیریم یا حتی اجاره‌اش را می‌دهیم.

فریدون اخمی کرد و گفت: حرفش را نزن اصلاً حوصلۀ مسافرت را ندارم. تو خودت هم کار داری به اندازۀ کافی به خاطر من به زحمت افتاده‌ای.

- حوصله ندارم و اوقاتم تلخ است و از این حرفها نداریم. همین که گفتم، خودم دلم لک زده برای دریا. این مدت را مرخصی می‌گیرم و با هم می‌ریم و کیف می‌کنیم.

- اگر سکینه برگشت چه؟

- کمال ایستاد، نگاهی به چشمهای نگران فریدون انداخت و گفت: شمارۀ ویلا را به فریبا می‌دهیم اگر برگشت به ما تلفن می‌کند.

- در زمستان دریا صفایی ندارد. شمال هم قشنگ نیست.

- زمستان کجاست؟ بیست روز دیگر بهار می‌رسد. حیف نیست رسیدن بهار را در کنار دریا تماشا نکینم.

- مادر و خواهرانت چه؟ آنها چه گناهی دارند که باید عید نوروز را به تنهایی جشن بگیرند.

کمال خندید و گفت: تو چه کار داری به این کارها؟ دکتر گفته بود رفتارت تغییر می‌کند. فکر نمی‌کردم بهانه گیر و لجوج هم بشوی.

- از دستم کلافه شده‌ای؟

کمال جوابش را نداد و بحث را عوض کرد: پدرت چند دقیقه پیش آمده بود تا با او به خانه‌اش بروی. خیلی هم اصرار داشت، با اجازۀ خودم جوابش کردم و گفتم قرار است برای مدتی به شمال برویم... تو که ناراحت نشدی؟

فریدون دستش را روی سینه‌اش گذاشت، آخ بلندی کشید و روی زانوانش نشست. کمال دستپاچه شده بود: فریدون چه شده، کجایت درد می‌کند؟

پس از چند لحظه به زحمت گفت: سینه‌ام، قلبم ایستاد... دارم می‌میرم.

کمال به سرعت او را به بیمارستان بازگرداند. پزشک خطاب به فریدون گفت: آقای طلوعی مشکلی نیست دردهایی که گاه احساس می‌کنید هیچ ربطی به قلب شما ندارند، نگران نباشید.

سپس دست کمال را گرفت و از اتاق بیرون برد: دردهای شدیدی که بیمار احساس می‌کند ناشی از استخوان استرنوم او است که بوسیله اره مخصوص باز شده، متوجه منظورم که هستید؟ ما برای دستیابی به قلب باید برش عمودی در قسمت میانی قفسه سینه انجام می‌دادیم. استخوان برش داده هیچ وقت مانند روز اولش نمی‌شود چون توسط سیمهایی دوطرف استخوان را به هم وصل می‌کنیم که این سیم‌ها برای همیشه در بدنش باقی می‌ماند. این موضوع اگرچه دردناک است اما کم کم برایش عادی می‌شود.

- ببین برفها دارند آب می‌شوند. این یعنی بهار نزدیک است. کنار دریا حتماً خوش می‌گذرد.

فریدون عبوس و ترشیده بود، به حرفهای کمال توجهی نکرد و گفت: دکتر به تو چه گفت؟ نمی‌خواهم برایم قصه درست کنی، حقیقت را به من بگو.

- فریدون تا حالا متوجه شده‌ای که موهایت چقدر بلند شده‌اند؟ خیلی خوشگل‌تر از اولش، مگرنه؟

فریدون ایستاد و اخمی کرد. کمال ادامه داد: می‌خواهی برایت آواز بخوانم؟... خیلی خب چقدر سخت می‌گیری. گلوله وارد قلبت شده بود. آنها تو را عمل کردند و گلوله را بیرون آوردند برای جراحی قلبت قسمت میانی قفسه سینه‌ات را باز کرده‌اند و بعد از جراحی آن را با سیم به هم وصل کردند. دردهایی که احساس می‌کنی مربوط به استخوان قفسه سینه‌ات است.

- فراموش کرده‌اند سیم را بیرون بیاورند؟

- نه، اصلاً نباید بیرونش بیاورند چون قفسه سینه‌ات به وسیلۀ آن به هم وصل شده. همیشه باید وجودش را تحمل کنی.

فریدون اندوهگین نشد و با بی تفاوتی گفت: به خاطر این حرفها تو را بیرون کشید تا من آن را نشنوم، من که ترسو نیستم. راستی فرید را چه کار کرده‌اند؟ دستگیر شده؟ در این مدت اصلاً به یادش نبودم. انگار نه انگار که او باعث شد این همه مدت در بیمارستان بمانم.

ادامه دارد...

جایی برای دیدن جذابیت های دست ساز:

telegram.me/MyIraniancrafts

https://t.me/joinchat/AAAAAD8m7AVCX_3SMOVk_p