محصولات آرایشی بهداشتی ارگانیک

ایمان از حالم با خبر شده بود و سعی می کرد راهنمایم کند. طوری رفتار می‌کرد که پدر و مادرم متوجه روحیۀ آشفته‌ام نشوند. شبی به اتاقم آمد و بعد از آنکه چند بار در اتاق قدم زد کنارم نشست و گفت: تو از چی نارحتی؟

ترجیح دادم جوابش را ندهم بنابراین سکوت کردم. خودش جواب را داد: از دست سیاوش. چرا؟ برای اینکه با دختر عموی قلابی‌اش زیادی صمیمی‌اند.

خون در رگهایم داشت به جوش می‌آمد . ادامه داد: بهتره به جای این کارهات بری و حرف دلتو بهش بزنی. سیاوش آدم عاقلیه کاری نمی‌کند که تو رو برنجونه. شاید برای این کارش دلیل قانع کننده‌ای داشته باشد و شاید تو دچار یه سوء تفاهم شدی.

سرش داد کشیدم: به تو ربطی نداره ایمان. حالا هم خیلی خوشحالم می‌کنی اگه بری بیرون.

به غرورش بر خورد و گفت: کسی ندونه فکر می‌کنه ده سال ازت کوچکترم. منو باش که می‌خواستم حق برادریمو به جا بیارم. مثل خیلی از خواهر برادرای دیگه با هم رک و راست باشیم و حرف دلمونو به هم بزنیم. اما تو اونقدر مغرور و خودخواهی که اگر جای سیاوش بودم حتماً سراغ دختر دیگه‌ای می‌رفتم.

کاسۀ صبرم لبریز شد و داد و فریاد راه انداختم. او بدون توجه به فریادهایم از اتاقم بیرون رفت. آن چند روز سیاوش به دیدنم نیامد و حتی تلفنی با من تماس نگرفت. از او متنفر شده بودم حاضر نبودم حتی یک لحظه او را ببینم. پدر و مادرم از موضوع باخبر شدند و برای رفع مشکل من آخر هفته خانوادۀ سیاوش را برای شام دعوت کردن. مادرم مثل همیشه بهترین غذاها را برای پذیرایی از آنها تدارک دیده بود. آنقدر کسل و افسرده بودم که نتوانستم به او کمک کنم. همه اظهار شادمانی می‌کردند. می‌دانم تمام رفتارشان به خاطر من بود.

بلاخره آنها آمدند. دلم خوش بود که آنشب سیاوش حتماً بخاطر این چند روز که به دیدنم نیامده عذر خواهی خواهد کرد. اما وقتی همراهشان آناهیتا را دیدم سراسر وجودم آتش گرفت. اشتهایم کور شد. نمی‌توانستم خودم را خوشحال جلوه دهم. سیاوش کنارم نشست و گفت: مدتی به دانشگاه نیامده بودی، جریان چیه؟

وقتی سکوت مرا دید ادامه داد: برای چی بعد از کلاسات فوراً میای خونه؟ فردا حتماً بمون باهات کار دارم یه چیزی هست که باید بهت بگم.

دوست داشتم عقدۀ دلم را خالی کنم. سرزنشش کنم و بابت بی محلی‌هایش تنبیه‌اش کنم اما بغض آنچنان گلویم را می‌فشرد که توان حرف زدن نداشتم. آناهیتا هم به جمع ما پیوست. سیاوش لبخندی زد و گفت: مهسا، آناهیتا جان می‌خواد یه چیزی رو بهت بگه.

نگاه خشمگینی به سیاوش انداختم. بشاش و خنده رو آنچنان شوقی از چهره‌اش می‌بارید که نتوانستم تاب بیاورم عذر خواهی کردم و به حیاط رفتم. نیم ساعتی گذشت بعد از آنکه کمی اعصابم آرام شد به داخل جمع بازگشتم و تنها در کناری نشستم. سنگینی نگاه سیاوش را حس می‌کردم. برایم مهم نبود فقط ثانیه شماری می‌کردم تا این مهمانی خسته کننده تمام شود. با بهار چند کلمه حرف زدم و به بقیه هیچ توجهی نداشتم. پدر و مادرم و ایمان برای بدرقۀ آنها به حیاط رفتند. نمی‌دانم شاید هم بطور عمد این کار را کردند تا من و سیاوش تنها بمانیم. او هم می‌خواست برود می‌دانستم خیلی از دستم ناراحت است چون در این مواقع ساکت بود و به زمین خیره می‌شد. لبخندی که همیشه بر لب داشت از صورتش محو شده بود. آهی کشید و گفت: خب دیگه کاری نداری؟

حالم خوب نبود نمی‌دانستم چه کار می‌کنم. به طور خودکار و ناخودآگاه حلقه‌ام را از انگشتم درآوردم و به طرف او گرفتم. در حالی که اخم کرده بود عمیقاً نگاهم کرد. داشتم آب می‌شدم. احساس گناه کردم اما همچنان انگشتر را به سوی او گرفته بودم. سری تکان داد و گفت: خیلی خب، هر طور که دوست داری، فردا بعد از کلاس منتظر بمون با هم میریم دادخواست می‌دیم این هم پیشت بمونه تا موقعی که حکم صادر شد.

خودم نفهمیدم چه اتفاقی افتاد. چشمانم تاریکی رفت. سیاوش را به صورت سایه روشنی دیدم که به سرعت از من دور شد.

صبح با سر درد عجیبی از خواب بیدار شدم. شب تلخی را پشت سر گذاشته بودم. چشمانم متورم و قرمز بودند. با دیدن خودم در آینه بار دیگر گریه‌ام گرفت. بدون آنکه چیزی بخورم به دانشگاه رفتم. با رفتار سیاوش در تصمیمم مصمم‌تر شدم. لحظه شماری می‌کردم تا سیاوش بیاید. مثل همیشه به موقع سر قرارمان حاضر شد. شیک و تر و تمیز با بوی خوشی از ادکلن همیشگی‌اش. با قیافه‌ای جدی و و ترشرو سلام کرد و گفت بریم یه گوشه‌ای بنشینیم.

بنظرم رسید او نیز تصمیم من را گرفته. با خشکی گفتم: چرا بنشینیم؟ قرار بود یه جایی بریم.

با گوشۀ چشمش نگاهم کرد. جذابیتش فوق العاده بود. نگاهم را از او گرفتم. آهسته گفت: یادم نرفته دیشب چی بهت گفتم. می‌خوام حرفهای آخرمو بهت بزنم و حرف‌های آخرتورو هم بشنوم.

خواستم لجاجت به خرج بدهم ولی بی فایده بود چون سیاوش کاری که می‌خواست انجام می‌داد و همیشه منطقی هم به نظر می‌رسید. سعی کردم نگاهش نکنم و کاملاً بی تفاوت جلوه کنم. سیاوش در نهایت آرامش گفت: ما هر دو از دست چیزهایی دلخوریم، درسته؟

گفتم: من آره، ولی تو رو نمی‌دونم.

نفس عمیقی کشید و گفت: من ناراحتی هر دو مونو می‌دونم. تو از دست آناهیتا و من از دست تو.

صدایم را بلند کردم و گفتم: آناهیتا، آناهیتا. من به جهنم اون نرنجه. اون ناراحت نشه مهم اینه، همۀ تقصیرها گردن منه، خودت چی؟

با همان لحن آرامش جواب داد: تو چند روزی به دانشگاه نیومدی می‌دونستم علت غیبتت چیه؟ خواستم امتحانت کنم. متأسفانه مردود شدی.

با پوز خندی گفتم: مگه من موش آزمایشگاهی جنابعالی‌ام. تو حتی حاضر نشدی یه تلفن بهم بزنی. شاید من مرده بودم.

- اونوقت خبرش بهم می‌رسید. تو در هر شرایطی که غیبت کنی و نیایی دانشگاه به من خبر می‌دادی. عقلم می‌رسید بخاطر صمیمیت من و آناهیتا دست به این کار زدی.

داشتم دیوانه می‌شدم. خیلی واضح و روشن داشت به علاقه‌اش نسبت به آناهیتا اقرار می‌کرد. اشک در چشمانم حلقه زده بود. آب بینی‌ام را بالا کشیدم و گفتم: تو که اینقدر دوستش داری واسه چی با من ازدواج کردی؟

سیاوش از حرفم جا خورد و بالاخره صدایش را بلند کرد: دیونه هیچ معلومه داری چی می گی؟ من و آناهیتا خواهر و برادریم. آناهیتا خواهر رضاعی منه ما همشیره‌ایم. اگر با هم راحت هستیم به خاطر اینه. من جز اینکه او را به چشم خواهرم می‌بینم نسبت به او هیچ احساسی ندارم، آدم که به خواهرش بدبین نمی‌شه... من و آناهیتا از بچگی با هم بزرگ شدیم. من حتی او نو از بهار هم بیشتر دوست دارم.

آب سردی را برویم پاشید. خیالم راحت شده بود اما هنوز به آناهیتا حسودیم می‌شد. ساکت بودم و نمی‌توانستم چیزی بگویم. سیاوش ادامه داد: فکر می‌کردم به رابطۀ نزدیکمان حسودی می‌کنی. نمی‌دونستم که...

حرفش را ناتمام گذاشت. صدایش را پایین آورد و ادامه داد: آناهیتا خیلی وقت پیش فهمیده بود و می‌خواست بیاد برات توضیح بده و ازت عذر خواهی کنه. من مانعش شدم و گفتم سرش شلوغه، مشغله زیاد داره، زیاد کتاب می‌خونه، خسته بوده که باهات اینجوری رفتار کرده، وقت نکرده به هم تلفن بزنه و هزارتا بهونۀ دیگر که فکر نکنه تو اونطوری هستی که دیشب تو مهمونی ازت برداشت کرد. ازم عذرخواهی کرد و گفت میونه تونو بهم زدم. بازم براش دلیل تراشیدم که اینطوری نیست و اونجوری نیست. امشب از ایران می رن تو هم خیالت راحت می‌شه.

فهمیدم حرفهای شب قبل در مورد جدایی به خاطر این بود که من بعد از کلاس منتظرش بمانم و در مورد سوء تفاهماتی که پیش آمده بحث کنیم. احساس شرمندگی می‌کردم. بعد از این همه وقت هنوز سیاوش را نشناخته بودم ولی او کاملاً مرا می‌شناخت. گفتم باشه، حق باتوئه من اشتباه کردم. تو هم اشتباه کردی. باید از اولش می‌گفتی با هم خواهر و برادرین.

زیر چشمی نگاهی کرد و گفت: نمی‌خوام اذیت بشی ولی این اولین بارت نیست یادت رفته به خاطر اینکه جزوه‌ام رو به خانم بختیاری دادم تا از روش پاکنویس کنه چه قشقرقی راه انداختی.

احساس شرم می کردم.آهسته گفتم: دست خودم نیست.

سری تکان داد و گفت: باشه این دست خودت نیست. چرا فکر می‌کنی آدم ظاهرش مناسب باشه پیش بقیه کم نمیاره؟ واسه چی تو یه جمعی اونقدر آرایش می‌کنی به خاطر من هم این کار رو نمی‌کنی فقط به خاطر جلب توجه دیگران اینطوری نیرو می‌گیری یه آدم غریبه بیاد و بهت بگه خیلی خوشگلی، اینجوری شاد و قبراق می‌شی؟ می‌خوای ازت تعریف کنن؟ کم میاری؟

دلم از دستش خون شده بود به زور جلوی خشمم را گرفته بودم با صدایی لرزان گفتم: تو فقط بلدی ازم ایراد بگیری. یه بار نشد ازم تعریف کنی.

خندید و گفت: آخه مهسا جان، من اگه خوبی‌هاتو نمی‌دیدم که دوست نداشتم. اگر قرار باشه تو مثل فامیلهام رفتار کنی. پز بدی و فخر بفروشی و اینقدر زیاده از حد به سرو صورتت برسی که سراغ تو نمی‌اومدم. ناراحت نشو راستشو می‌گم و لله به خدا تو فامیلهام از تو خیلی خوشگل‌تر هم پیدا می‌شه. اما تو با اونا فرق داشتی. همۀ حرکاتت پر بود از متانت و سنگینی. در کمال سادگی اعتماد به نفس بالایی داشتی، حال چی شد تو هم شدی مثل اونا، مثل اونایی که حتی نمی‌توانم برای یک روز تو زندگی‌ام تحملشون کنم. من هنوز هم دوست دارم واسه خاطر من، واسه خاطر خودت، زندگیمون مهسای روز اول شو. بداخلاقیها و خودبینی‌هاتو تموم کن. به پدر و مادر پیرت بیشتر توجه کن. بدبینی‌هاتو درمان کن. حسادت رو بذار کنار. یه خورده به اونچه که داری قانع باش.

گریه‌ام گرفت و هق هق کنان گفتم: من اصلاً هیچی نیستم، همه رفتارهام غلطه کاش می‌مردم. دستهایم را گرفت و گفت: همه‌ی آدمها اشتباه می‌کنن. من هم خیلی اشتباه می‌کنم. ما باید اشتباهاتمون رو اصلاح کنیم. تو نباید خودت را ببازی. چیزی نشده... پیشنهاد می‌کنم چند روزی از هم دور باشیم تا رفتارمان را درست کنیم.

نا امیدانه گفتم: بی فایده‌اس، یادم می‌ره. ترک عادت موجب مرض است.

- نه این چه حرفیه. می‌خوای چند تا کتاب برات بیارم مطالعه‌اش کنی؟

- وقت نمی‌کنم بخونمش.

کمی فکر کرد و گفت: هر روز چند دقیقه بعد از کلاسامون خودم کمکت می‌کنم، چطوره؟

همین را می‌خواستم، می‌دانستم که حرفهایش تأثیر به سزایی دارد. نمی‌خواستم این فرصت را از خودم دریغ کنم.

عصر با آناهیتا تلفنی صحبت کردم، بر خلاف تصورم هیچ دلخوری از من نداشت و خیلی با محبت با من حرف زد.

ادامه دارد...

جایی برای دیدن جذابیت های دست ساز:

telegram.me/MyIraniancrafts

https://t.me/joinchat/AAAAAD8m7AVCX_3SMOVk_p