محصولات آرایشی بهداشتی ارگانیک

هوا خیلی گرم شده بود پایان ترم نزدیک بود. کتابم را برداشتم و با آن خودم را باد زدم. کمی احساس آرامش به من داد. چشمهایم را بستم و از خنکی محدودی که خودم تولید کرده بودم لذت بردم. بوی مطبوع گل رز به مشامم رسید و بوی ادکل سیاوش. وقتی چشمهایم را باز کردم، سیاوش روبه رویم ایستاده بود با یک شاخه گل سرخ که رو به من گرفته بود. لبخندی زد و گفت: برای اولین قدم آماده‌ای؟

سرم را تکان دادم. نشست و گفت: چه احساسی داری؟

- خوبم، خیلی خوبم.

- خوب فکر کن، هرچی می‌گم به دقت جواب بده. اسم هر کس رو که می‌برم بگو چه حسی در موردش داری... در مورد مادرت.

- قابل بیان نیست، خیلی دوستش دارم. در مورد پدرم هم همینطوره.

خندید و گفت: حاضر جوابی موقوف. فقط دقت کن و بدون رودروایسی جواب بده. در مورد ایمان چه حسی داری؟

اخمی کردم و با کمی مکث گفتم: دوستش دارم ولی نمی‌دونم چرا اصلاً با هم نمی‌سازیم. همش شوخی می‌کنه و مسخره بازی در میاره زندگی که همش شوخی نیست. زیاد سربه سرم می‌ذاره نمی‌تونم تحملش کنم و تقریباً همیشه با هم دعوا می‌کنیم.

- تا جایی که من ایمان رو بشناسم او یک آدم پر انرژی و شاده، هیچوقت افسرده نیست، همنشینی با این چنین آدمایی خیلی خوبه. ما نباید توقع داشته باشیم تمام دنیا بروفق مراد ما باشد. تو نباید توقع داشته باشی ایمان مثل تو باشه و کاری رو که مورد پسند توئه انجام بده. تو باید خود تو قانع کنی تمام مردم دنیا مهربون و دوست داشتنی هستن به همه با محبت نگاه کن. هیچ فرقی بین افراد قائل نشو. ببین کی رو بیشتر دوست داری اگه اون فرد خودتی اگر چه همۀ انسانها خودشون رو بیشتر دوست دارن اما سعی کن دیگران رو مثل خودت دوست داشته باشی. ما برای اشتباه‌های خودمون پارتی بازی می‌کنیم اونها رو می‌پوشونیم و نادیده می‌گیریم اما اگر این اشتباه‌ها رو کس دیگه‌ای مرتکب بشه فراموش کردنش خیلی سخته. اگر دیگران رو دوست داشته باشیم. اشتباهاتشونو فراموش می‌کنیم. مثل خودمون. سعی کن نه تنها با ایمان بلکه با هرکس دیگه‌ای که حرف می‌زنی نکات مثبت او نو ببینی به عیبهاش نگاه نکن ببین کدوم رفتارش دوست داشتنی‌تره. سخته آدم همه رو به یک اندازه دوست داشته باشه اما سعی کن به یک اندازه عاشق همه باشی. از عشقشون بی نیاز باش توقع نداشته باش چون تو اونارو دوست داری دوست داشته باشند. تو بی هیچگونه چشم داشتی عاشق باش. انتظار نداشته باش به خاطر اینکه برای کسی می‌میری برات بمیره. سعی کن همۀ کاراتو بدون پاداش انجام بدی.

با خودم فکر کردم غیر مستقیم می‌گوید عاشقم باش ولی انتظار نداشته باش که عاشقت باشم. گویی فکرم را خواند، گفت: مثل من باش، سپس با خنده ادامه داد: دوستت دارم و انتظار ندارم دوستم داشته باشی حالا بگو در مورد خواهرات چی فکر می‌کنی.

رضایت سراسر وجودم را فرا گرفت با لبخندی که بر صورتم ظاهر شده بود گفتم: مینا قبل از اون که ازدواج کنه محرم اسرارم بود. حالا هم گاهی درد دلهامو بهش می‌گم. بهش خیلی اطمینان دارم. مهتاب مثل مادرم می‌مونه ازش حرف شنوی دارم. هر دو شونو دوست دارم.

- پدر و مادر من چی؟

- خب... اونا هم مثل پدر و مادر خودم می‌مونن...

به میان حرفم دوید و گفت: قرار شد رودروایسی رو بذاریم کنار.

نفس عمیقی کشیدم و گفتم: بابات مثل عمومه، رفتارش، اخلاقش به جز ظاهرش، یه خورده از بی خیالیش بدم می‌یاد. مگر نه واقعاً برام قابل احترامه. مادرت خانم خوب و زیبایی هست فقط خیلی مغروره، زیاد پز می‌ده. کنارش اصلاً راحت نیستم. گاهی احساس می‌کنم دوست نداره عروسش بشم.

سیاوش که با گشاده رویی حرفهایم را گوش می‌داد خندید و گفت: در مورد بابام راس می‌گی خیلی بی خیاله. کاریشم نمی‌شه کرد ما باید دیگاهمون رو عوض کنیم. مادرم... مادرم غرور داره اما اونو به رخ کسی نمی‌کشه و یا کاری نمی‌کنه که دیگران رو آزار بده. اگه شیک پوش و تر و تمیزه نمیشه اسمشو پز دادن گذاشت. بی انصافیه آدم به خاطر مرتب بودنش بهش برچسب بزنن. اگه بیشتر با مادرم صحبت کنی می‌بینی که اصلاً اهل فخر فروشی نیست. فقط یه ذره زیادی ایراد می‌گیره. حالا در مورد بهار و آناهیتا بگو حرفهای زیادی در این باره داری.

کم حوصله شده بودم نمی‌خواستم دربارۀ آنها چیزی بگویم: اَه سیاوش تو که نمی‌خوای همین امروز دیدگاه‌مو عوض کنی.

فهمید که از زیر جواب به سؤالش فرار می‌کنم، با زیرکی گفت: این آخریشه اگه نگی امشب خوابم نمی‌بره.

- بهار دختر خیلی خوشگلیه، ساده است و پر افاده. خیلی جاها کنارش کم آوردم. همیشه بهش حسودیم می‌شد. از اینکه مرکز توجه همه‌ست ناراحت می‌شدم. گاهی از دستش واقعاً عصبانی می‌شدم و این زمانی شدت می‌گرفت که فوق‌العاده به خودش می‌رسید و مثل یک فرشته می‌شد. از کارهاش بدم می‌اومد از اینکه با غریبه‌ها مثل خودی‌ها رفتار می‌کرد. از اینکه با هر نامحرمی دست می‌داد. نسبت به او حساسیت زیادی دارم. می‌ترسم احساس کینه باشد... شبی که به فرودگاه رفته بودیم. آناهیتا را از دور دیدم با مشخصاتی که گفته بودی حدس زدم که خودشه. برای لحظه‌ای آرزو کردم که ای کاش جای او بودم. آنچنان با وقار و طمئنینه راه می‌رفت که شیفته‌اش شدم. اما با رفتاری که با تو داشت همان لحظه کینه عمیقی تو دلم جا خوش کرد. می‌خواستم سر به تنش نباشه. با آنکه سوء تفاهمات تموم شده اما هنوز کمی از اون احساس رو دارم. امیدوارم منو ببخشی سیاوش، زیادی رک حرف زم.

- نه اینطوری خیلی بهتره باید با هم تعارفی نداشته باشیم. تو به خاطر اینکه بهار در جمع با ظاهرش جلب توجه می‌کرد احساس کمبود انرژی می‌کردی، فکر می‌کردی بهار انرژی برای تو باقی نگذاشته. تو هم ارزشهای والای خود تو کنار گذاشتی و به تقلید کورکورانه از او باساختن ظاهرت سعی می‌کردی کمی از انرژی که دیگران به طرف بهار گسیل می‌کنند را بگیری. اگر از رفتار بهار خوشت نمی‌اومد بخاطر حسادتی بود که به ظاهرش داشتی مگرنه واقعاً نسبت به او بی تفاوت می‌شدی. نمی‌خوام به رخت بکشم اما برای دفتر خالۀ خودت اینجوری نیستی در حالی که دقیقاً رفتارهای بهار رو داره. اینها در مورد آناهیتا هم صادقه. فکر می‌کردی من اونو به تو ترجیح داده‌ام در حالی که می‌دونستی آناهیتا هر سال به ایران بر می‌گرده و قبل از ازدواجمان بارها همدیگه رو دیده‌ایم و همین صمیمیت بین ما برقرار بوده. تو انتظار داشتی در مقابل مهمانی که چند روز بیشتر در ایران ماندگار نیست، رفتاری را بکنم که باب میل تو بوده و آناهیتا از تغییر رفتارم خیلی خوب سر در می‌آورد. اونوقت تو رو مقصر می‌دونست. فکر می‌کرد که زنم بدبینه و شوهرش به خاطر بدبینی او وقتی که پیشش نشسته کاملاً مؤدب و ساکته و مرکز توجه‌اش زنشه. نمی‌گفت واسه چی وقتی زنت نیست اینجوری نیستی. می‌دونی مهسا... اشکال من اینه که فقط یک چهره دارم و اونو در مقابل تو رو کردم و نمی‌تونم وانمود کنم کس دیگری هستم. تو نباید به هیچکس حسادت داشته باشی مطمئن باش تو امتیازاتی داشتی که باعث شده انتخابت کنم. امتیازات تو در باطن توئه. تو خیلی مهربونی، برای پدر و مادرت احترام قائلی. یه نویسندۀ خوبی ساده پوشی... که البته الان تغییر کردی.

اخمی کردم و گفتم: کجام تغییر کرده، اینکه مرتب شدم بده؟ یا اینکه می‌خوام لباسهام ست باشه؟

خندید و گفت: مسئله این نیست، تو می‌خوای از این طریق اعتماد به نفس کسب کنی. می‌خوای اینجوری خودی نشون بدی‌، تو که همیشه این لباسا تنت نیست اون وقتها چی بازم احساس بزرگی و عزت می‌کنی؟ این خوبه که آدم مرتب و تمیز و شک پوش باشه. خود من از این قاعده پیروی می‌کنم. اما هویت من لباسم نیست من با عوض کردن لباسهام تغییر نمی‌کنم. اگه یه لباس مندرس بپوشم همون سیاوشم و اگه گرانترین لباس رو هم بپوشم باز هم همون سیاوشم. انسانهای ظاهر بین که به لباس ما احترام می‌گذارند هیچوقت به خود ما احترام نمی‌گذارند. چه بسا خیلی هم دلشون می‌خواد سر به تنمون نباشد. اگه می‌خوای به مردم انرژی بدی لازم نیست فقط به ظاهر اکتفا کنی. به قول آقای لئونارد لاسکوف در کتاب درمان با عشق که می‌گوید: « وقتی قصد شما انتقال انرژی است، دیگر راهی برای سقوط وجود نخواهد داشت... چون در عالم هشیاری قصد یعنی عمل.» تو هیچ می‌دونی چرا می‌خوای بر دیگران حاکمیت کنی چرا می‌خوای توجه اونا رو جلب کنی؟ « نیاز به کنترل و خواست اعتیاد گونه برای حاکمیت بر دیگران، یک خواست جهانی برای دوری جستن از پوچی درونی است. چون این امر اساس تمام عادتهای ناسالم است و به علت هدفی که دارد، مقام اعتیاد اصلی را به خود اختصاص داده است » از فیلیپ کاوانف در کتاب اعتیاد ریشه دار.

مات و مبهوت سیاوش را نگاه می‌کردم: خیلی خب بابا، اینقدر نقل قول نگو، تسلیم هرچی تو بگی.

لبخندی برلب نشاند و گفت: می‌دونی ما باید شخصیت خودمونو بسازیم نه ظاهرمون. کاوانف تو همن کتابش می‌گه « شخصیت سازی هنگامی آغاز می‌شود که ما به درون خود نگاه کنیم تا جوابها را بیابیم، از سرزنش دیگران به خاطر احساساتمان دست بکشیم و با هیجانات و بینش باطنی خود به عنوان راهنما ارتباط برقرار کنیم. به کسی کاری نداشته باشیم سرمون به کار خودمون گرم باشه. به ما چه که فلانی چه جوری لباس می‌پوشه چه جوری حرف می‌زنه یا چه مهمونی‌هایی برگزار می‌کنه. « مطمئن‌ترین راه برای دیوانه کردن خود آن است که در کار دیگران دخالت کنیم و سریع‌ترین را برای سالم و خوشحال بودن آن است که به کارهای خود بپردازیم. » ملودی بیتل تو کتاب پایان وابستگی.

خندیدم و گفتم: چه جالب. تا حالا اینو نمی دونستم. من می‌خوام تغییر کنم سیاوش ولی نمی‌دونم چه جوری. کجام بیشتر می‌لنگه تا درستش کنم یا کجام بهتره که بیشتر بهش برسم.

ادامه دارد...

جایی برای دیدن جذابیت های دست ساز:

telegram.me/MyIraniancrafts

https://t.me/joinchat/AAAAAD8m7AVCX_3SMOVk_p