محصولات آرایشی بهداشتی ارگانیک

استاد مکثی کرد و نفس عمیقی کشید. سیاوش با کنجکاوی پرسید: یعنی آن دو کودک دلنیا و شوان بودند؟ استاد سری تکان داد. نفس در سینه‌ام حبس شده بود. به زحمت لب گشودم و گفتم: استاد... من نمی‌دونستم... ببخشید زود قضاوت کردم.

استاد با لبخندی گشاده گفت: این موضوع را فقط شما می‌دونین وکمال. همه فکر می‌کنند آن دو فرزندان حقیقی من هستن اگر چه هیچ فرقی هم برام ندارند، دنیا و شوان همۀ زندگی من‌اند. همه اون‌ها رو به اسم طلوعی می‌شناسن.

سیاوش با خونسردی پرسید: استاد دیگه هیچوقت ازدواج نکردین؟ یا تو همچین موقعیتی قرار نگرفتین؟

- نه، هیچوقت. با آنکه موارد خاص برایم پیش آمد: در سوئد وقتی که دانشجو بودم رابطۀ صمیمانه ای با یکی از اساتیدم داشتم طوری که بارها به منزل می رفتیم و او هم به سویت کوچک من می‌آمد. رفت و آمدهای ما آنقدر زیاد شده بود که خانوادۀ استاد را یکی از وابستگان خودم یم دانستم. هیچوقت با چشم طمع آنها را نگاه نکردم. در این میان چیزی بسیار آزارم داد و آن علاقۀ دختر استاد بود که کم کم تبدیل به عشق می‌شد. هر چه از او دوری می‌کردم فایده‌ای نداشت. او برایم مثل یک خواهر بود نمی‌توانستم علاقه‌اش را آنگونه که او می‌خواست پاسخ بدهم. دختری بلند بالا با چهره‌ای زیبا و صدایی خوش. هنگامی که متوجه شدم نگاه‌ها و حرکات و حرفهایش منظور دیگری را می‌رسانند از او کناره گرفتم. هر چند می‌دانستم منظور پاک و علاقه‌ای ناب دارد ولی مشکل من بودم که نمی‌توانستم عاشق شوم. نمی‌توانستم دلم را به کس دیگری بسپارم... من دل نداشتم... زمانی که قلبم را از دست دادم، عاشق و دیوانۀ کسی بودم که با رفتنش قلبم برای همیشه از من جدا شد. او همیشه با من بود. ضربان قلبش در سینه‌ام عشق او را هیچگاه از ذهنم پاک نکرد. حیرت انگیز است که بعد از سالها جزء به جزء صورتش، حرکاتش، تن و آهنگ صدایش، قدمهای سنگینش، اشکهایش هنوز در خاطرم مانده. چهرۀ مادرم را هرگز به خاطر نمی‌آورم. پدرم، پدرم در هاله‌ای از فراموشی کشیده شد با آنکه همیشه به او فکر می‌کردم ولی هرگز نتوانستم چهره‌اش را دقیق به خاطر بیاورم و تنها چیزی که از او به یادم مانده بود خاطره‌های خوب و بدی بود که با او داشتم. چگونه می‌توانستم کسی را با آن شدت دوست داشته باشم و عاشق دیگری شوم؟ وقتی رفتارم با آن دختر عوض شد یک روز با گریه و زاری به نزدم آمد، البته سعی کرد بر اعصابش مسلط شود سپس آهسته گفت: من، من دوستت دارم.

از آن چیزی که می‌ترسیدم عاقبت به وقوع پیوست. خیلی سعی کردم تا او را راضی کنم فراموشم کند ولی موفق نشدم. در نهایت گفتم: من خودم دلداده‌ام، سال‌ها پیش.

برای لحظه‌ای سکوت کرد و گفت: ولی تا به حال خبری از او نبوده، تو نیز به دیدنش نرفته‌ای... این را عشق نمی‌گویند.

- او منتظر من است و من هم به شوق او زنده‌ام.

با صدایی لرزان گفت: من تو را بیشتر از او دوست دارم، حاضرم به خاطر تو هر کاری بکنم. تو اگر در کشور دیگری زندگی می‌کردی و می‌دانستم همانقدر که من تو را دوست دارم تو هم مرا دوست داری یا به نزدت می‌آمدم و یا آنقدر برایت نامه می‌فرستادم که فرصت نمی‌کردی همۀ آنها را بخوانی و هر روز به تو تلفن می‌زدم.

حقیقت همانطور بود که او می‌گفت. علاقه‌ای که من از آن دم می‌زدم نباید کمتر از اینها می‌بود. اگر می‌گفتم دلدار من مرگ را در آغوش کشیده رهایم نمی کرد . چرا که او هیچگاه نمی فهمید در قلب من چه می گذرد و احساسم چیست . چهرۀ پاک و نگاه سکینه در مقابلم ظاهر شد . با قوت قلب گفتم: حتی اگر تو هم راست بگویی، باز هم می گویم دوستش دارم و مطمئن هستم او هنوز در ایران منتظر بازگشت من است.

دختر دلشکسته چیزی نگفت گویا واقعیت را پذیرفت اما مدتی تب کرد و در بستر افتاد. من هم به شهر دیگری رفتم و آنجا مشغول به کار شدم. وقتی از طریق احمد فهمیدم که او ازدواج کرده بعد از یک سال به استکهلم بازگشتم.

برای لحظه ای دلم به حال آن دختر سوخت. از استاد پرسیدم: بعدهها هم او را دیدین؟

استاد لبخندی زد و گفت: بله، اما اینبار متفاوت بود همه چیز عادی شده بود. عشق پر سوز و گدازی که از اون حرف می‌زد فراموش شده بود. البته حق هم داشت، هر کس که جای او بود این کار رو می‌کرد.

سیاوش پرسید: بعدها هیچوقت به فکر ازدواج نیافتادی؟ یا کسی به شما پیشنهاد نکرد؟ مثلاً احمد یا دوستهای دیگرتون .

استاد لبخندی زد و گفت: هر کس که من را می‌شناخت نصیحتم می کرد که چرا ازدواج نمی‌کنی، جونیت رو به هدر نده و خیلی چیزهای دیگه که گوشم از اونها پره. هیچکس از درون من اطلاع نداره، برای همین من رو یه بیمار روحی تلقی می کردن. می‌گفتند با واقعیت نمی‌تونی کنار بیای. فکر می‌كنی سكينه هنوز زنده است... فكر می‌كنی برمی‌گرده منتظرته...

استاد بغض گلويش را فرو خورد و ادامه داد: من قبول كردم كه سكينه... مرده و زنده نيست... اما فراموش كردن او تقريباً يك امر محاله، اگه بخوام فراموشش كنم، برای هميشه... مجبورم برگردم به سالها پيش و تبديل بشم به فريدون لاابالی و مست و كوچه گرد... سكينه عامل تغيير من بود، باعث شد راه درست زندگی كردن رو پيدا كنم. خدا خواست كه او باعث بشه من اينگونه فريدونی بشم. سكينه مرگ را از خدا تمنا كرد تا من زنده بمونم. می‌دونی چرا؟... برای اينكه او زندگی كوتاهش رو مفيد و پاك تموم كرد و او می‌دونست كه من هم می‌تونم تغيير كنم. در واقع از خدا خواست كه به من فرصت بده تا گذشته‌ام رو جبران كنم. من از زندگيم راضی‌ام. هيچ كمبودی رو در زندگیم احساس نمی‌كنم، بجز سكينه. راضی‌ام به اينكه دو فرزند دارم و برام خيلی گرانبها هستن. اگر چه می‌دونم كه اونها هم امانت‌اند و نبايد بهشون دل بست. نتوانستم عاشق بشم چون عشقی رو كه تشنه‌اش بودم در وجود هيچكسی جز سكينه نيافتم. خيلی‌ها اظهار علاقه می‌كردن و دم از عشق می‌زدن در واقع اونها فكر می‌كردن كه عاشق‌اند. من از اين علاقه‌ها كه با تغيير چهره‌ام تغيير می‌كرد بيزار بودم.

برای چند لحظه فضای آرام و ساكتی در اتاق پيچيد. آنگاه از استاد پرسيدم: ماجرای فريدون تموم شد؟

استاد نگاه عميقی به من انداخت. تازه متوجه شدم در نگاه آبی‌اش چه زيبایی موج می‌زد، سپس گفت: ماجرای فريدون هنوز ادامه داره، منتها نه من از آن با خبرم نه شما.

- منظورم قبلاً بود، زندگی در ايتاليا و آلمان، بی ترديد بدون اتفاق نبوده.

استاد نفس عميقی كشيد و گفت: شدی بازرس خانم راستين.

از خجالت سرخ شدم و چيزی نگفتم. استاد ادامه داد: برای تكميل رمانتون حتماً به دانستن اين چيزها نياز دارين... وقتی در ايتاليا زندگی می‌كردم، خبر مرگ پدرم ضربۀ روحی شديدی بهم وارد كرد. نتونستم در مراسم تدفينش شركت كنم و از طرفی به خاطر بچه‌هام نتونستم به ايران برگردم و اين باعث شد كه مدتها فشار روحی زيادی رو تحمل كنم. دلنيا دختر باهوشی بود. مسائل را خيلی زود درك می‌كرد او باعث شد كه با مهربانی‌‌هايش از خلوت غم‌انگيزم بيرون بيايم. عمر خيلی زود سپری می‌شد. زودتر از آنكه به ياد بيارم چه بر من گذشته. وقتی كه به آلمان رفتيم و آنجا ساكن شديم، رمان دومم به زبان انگليسی چاپ شد و فروش خوبی هم داشت. هميشه حداقل وقتم را برای نوشتن می‌گذاشتم و بيشتر مواقع مشغول تدريس در دانشگاه بودم. در آلمان هم چند روز در هفته رياضی تدريس می‌كردم...

آن شب بعد از استراحت كوتاهی دوباره سراغ نوشته‌هايم رفتم و ادامۀ سخنان استاد طلوعی را در آن يادداشت كردم: فريدون ديگر آن جوان پر انرژی بيست و چند ساله نبود كه هر روزش را با شوق فردا سپری كند. با آنكه مدتها در كشورهای غير اسلامی زندگی می‌كرد و بچه‌هايش آنجا بزرگ شده بودند اما هيچوقت فراموش نكرد كه مسلمان است و اين را به ‌آن دو نيز آموخته بود.

عصر يك روز دوشنبه كسل و بی رمق راهی دانشگاه شد. آن شب را تا دير وقت به مطالعه مشغول بود و صبح تاغروب هم سر كار بود. دوشنبه‌ها از روزهای پر مشغلۀ هفتگی‌اش بود كه تا پايش به منزل می‌رسيد خوابش می‌برد. موهای جو گندمی‌اش ژوليده شده بود چرا كه فرصت مرتب كردن آن را پيدا نكرده بود. با بی حوصلگی سر كلاس رفت و روی صندلی‌اش نشست. مدتی در سكوت خودش به سر برد تا نيرویی كسب كند. سپس رو به دانشجويانش كرد و لبخندی زد. در ميان چهره‌های آشنا يك غريبه نشسته بود كه توجهش را جلب كرد. دختری با موهای خرمایی و چشمانی‌ آبی خيره كننده. از او پرسيد: شما دانشجوی تازه وارد هستيد؟

دختر با لبخندی مليح و لهجۀ غليظ آلمانی جواب داد: خير، من دانشجوی اين كلاس نيستم، تعريف شما را شنيده بودم خواستم از نزديك شما را ببينم.

فريدون لبخندی زد و گفت: خب، خودتان را معرفی كنيد تا همه با شما آشنا شوند.

دختر با دستهايش موهایی را كه بر صورتش ريخته بود كنار زد. آنگاه با نگاهی به چپ و راست خودش و بررسی كلاس به فريدون رو كرد و گفت: من شيرين ابراهيم پور هستم فارغ‌ التحصيل رشتۀ گرافيك.

فريدون كه گويا انرژی زيادی گرفته بود از جا برخاست و با لبخندی پر رنگ به زبان فارسی از شيرين پرسيد: شما ايرانی‌ هستيد؟

شيرين خنده‌ای سر داد و گفت: بله ايرانی هستم ولی از زمانی كه ده سال داشتم مقيم آلمان شده‌ايم.

فريدون كه از حضور يك هم وطن در كلاسش شاد شده بود از او خواست تا بعد از ساعت درسی در كلاس بماند.

شيرين از روی صندلی بلند شد و دامن سفيد رنگ كوتاهش را مرتب كرد و با تكان دادن سر موهای بلندش را عقب كشيد. سپس به طرف فريدون رفت و گفت: استاد دوست دارم شام امشب مهمان من باشيد.

فريدون لبخندی زد و گفت: بايد با بچه‌هايم هماهنگ كنم.

شيرين اخمی كرد و صورتش را به طرف ديگری چرخاند تا فريدون تماس تلفنی‌اش را به پايان برساند.

فريدون در حالی كه می‌خنديد گفت: اجازه صادر شد، می‌توانيم برويم.

- هميشه اينطوری رفتار می‌كنيد؟

فريدون كتش را پوشيد و كيفش را برداشت. سپس نگاهی به داخل كلاس انداخت و گفت: اين جزو نوادر اجازه‌هايی است كه داده شده تازه بايد قبل از ساعت 9 خانه باشم و حتماً خودم را بپوشانم و زياد بيرون نمانم چون هوا سرد است و ممكن است سرما بخورم.

شيرين پوزخندی زد و گفت: احساس اسارت نمی‌كنيد؟ اينطور آدم خيلی محدود می‌شود.

فريدون در حالی كه داشت برايش توضح می‌داد از كلاس خارج شد.

ادامه دارد...

جایی برای دیدن جذابیت های دست ساز:

telegram.me/MyIraniancrafts

https://t.me/joinchat/AAAAAD8m7AVCX_3SMOVk_p