محصولات آرایشی بهداشتی ارگانیک

عرق سردی بر پيشانی فريدون نشست. رنگش به سفيدی گرایید منتظر بود دلنيا حرف بزند. دخترك چشم سياه بعد از پاك كردن قطرات اشك روی گونه‌اش گفت: آنها تصادف كردند. فرخنده و شوهرش كشته شدند و...

پاهای فريدون سست شده بود توان تحمل وزنش را نداشت به ديوار تكيه داد و همچون شمع آب شد و روی زانوانش نشست. دلنيا كه حال پدر را ديد نتوانست لب بگشايد اما نگاه منتظر پدر او را مجبور ساخت تا به حرف بيايد: سولماز و عمو كمال زنده‌اند و تحت مراقبت‌های ويژه در بيمارستان بستری هستند. فريدون آه سردی كشيد و با صدایی لرزان گفت: كی تصادف كرده‌اند؟

- امروز صبح، چند ساعت طول كشيده تا آنها را به بيمارستان منتقل كرده‌اند.

- چطوری تصادف كرده‌اند؟

- نمی‌دانم، آتنه زياد حالش خوب نبود نتوانستم از او سؤال زيادی بكنم، می‌گفت عمو اسم شما را زياد می‌برد... قبل از اينكه بی‌ هوش شود.

فريدون قطره مرواريدی كه از چشمان آبی‌اش جاری بود را از چشمان گريان دلنيا پنهان كرد و پرسيد: اگر همه در يك اتومبيل بوده‌اند پس چطور كمال و سولماز جان سالم بدر برده‌اند؟

دلنيا گفت: آنها عقب نشسته بودند... ديگر چيزی نمی‌دانم پدر.

فريدون كمی در خلوت خود به سر برد. سپس به سرعت از خانه خارج شد. بلافاصله نزد شيرين رفت. بعد از آنكه در باز شد خدمتكار او را به داخل خانه راهنمایی كرد. شيرين تازه از حمام بيرون آمده بود و در حالی كه داشت موهايش را با حوله خشك می‌كرد با خوشرویی به استقبال برادرش رفت. فريدون با صدایی لرزان و چهره‌ای رنگ پريده گفت: يك سفر برايم پيش آمده بايد به ايران بروم.

شيرين با تعجب به فريدون نگاه كرد. اخمی كرد و گفت: چرا انقدر آشفته‌ای؟ چه اتفاقی افتاده؟... بنشين، چرا نمی‌نشينی؟

- بايد بروم عجله دارم. يكی از نزديكترين كسانم دچار صانحه شده، تصادف كرده و حالش خوب نيست. او به من احتياج دارد بايد به ايران بروم.

- چه حرفهایی می‌زنی، او به يك پزشك خوب احتياج دارد. تازه تو كه برای او كاری نمی‌توانی بكنی. از روی احساس تصميم نگير می‌خواهی آنجا بروی چه كار كنی؟

فريدون كه اصلاً انتظار شنيدن اين حرفها را از خواهرش نداشت با سرخوردگی به طرف در خروجی رفت. شيرين به دنبال او دويد و بازويش را گرفت و گفت: نمی‌خواستم ناراحتت كنم. می‌خواهی بروی برو. برايت تجديد خاطره‌ای هم خواهد بود.

فريدون محكم و با اطمينان به خود گفت: می‌خواهم برای هميشه به ايران برگردم.

شيرين مكثی كرد، ابتدا تصور كرد كه با او شوخی می‌كند اما با ديدن قيافۀ جدی و مصمم فريدون گفت: يعنی چه؟ می‌خواهی خواهرت را تنها بگذاری؟

- تو بيست و شش سال بدون من زندگی كرده‌ای از اي به بعد هم می‌توانی. از غربت خسته شده‌ام ديگر طاقت اينجا ماندن را ندارم. می‌خواهم كمكم كنی.

- كمكت كنم؟! چه كمكی؟

- من امشب يا صبح زود از اينجا می‌روم. تو به دنبال كارهای دلنيا و شوان برو، پرونده‌ها و مدارك دبيرستان شوان را بياور و به كالج دلنيا هم برو كارها را برای انتقال آن دو فراهم كن، من در تهران منتظرشان هستم. به تو اطمينان دارم كه تنها از اينجا می‌روم. به شوهرت بگو يك مشتری خوب برای خانه و اثاثه و اتومبيل پيدا كند. اگر هم شد زير قيمت بفروشد. در آنجا يك حساب باز می‌كنم و بعد از فرستادن بچه‌ها پول را به حسابم واريز كنيد. ببخش شيرين جان، اگر خودم اينجا بودم اينها را به تو نمی‌گفتم.

شيرين بغض كرده بود و با چهره‌ای نگران به فريدون خيره شده بود: تو واقعاً مطمئنی تصميمی كه گرفته‌ای درست است و بعداً پشيمان نمی‌شوی؟

- آری، نمی‌دانم شايد هم درست نباشد، الان به تنها چيزی كه فكر می‌كنم بهبودی كمال است.

- حاضری به خاطرش زندگی‌ات را بفروشی؟

- آری حاضرم.

فريدون در خروجی را باز كرد تا خارج شود اما تأمل كرد سپس به سوی شيرين برگشت و گفت: اين را مطمئن هستم.

شيرين با دهانی باز ناباورانه او را می‌نگريست كه دور می‌شد. با صدای بلند گفت: مطمئن باش كارهايت را درست می‌كنم. خيالت راحت باشد فريدون.

فريدون به معنای تشكر و خداحافظی دستی بلند كرد و بعد از چند ثانيه از ديد خواهرش ناپديد شد.

دلنيا معصومانه پرسيد: بابا می‌خواهی چه كار كنی؟ به ايران می‌روی؟

فريدون با حالی پريشان جواب داد: همه با هم می‌رويم فقط من كمی‌ زودتر، به اوليور دوستم گفته‌ام كارهايتان را درست كند. شيرين هم كمك می‌كند.

- پس كار خودت چه می‌شود؟

- اوليور با رئيس صحبت می‌كند. تسويه حساب می‌كنم. الان بيشتر از اينها نمی‌توانم كاری بكنم، به شيرين گفته‌ام خانه و اثاثه را بفروشد.

- ماشين را نگه می‌داری؟

- نه آن را هم می‌فروشم. تا وقتی‌ كه شيرين آن را نفروخته سويچ را به شوان نده می‌ترسم جوانی كند و بلایی سر خودش بياورد، دخترم تو از او بزرگتری مواظبش باش.

دلنيا پيراهن آبی رنگی را به فريدون داد و گفت: بابا اين را جا گذاشتی.

فريدون لبخندی از محبت به صورت او پاشيد و پيراهن را از او گرفت. سپس گفت: فكر می‌كنم ديگر چيزی از قلم نيافتاده باشد.

شوان نزديك پدر نشست و گفت: بابا نمی‌شود ما هم با شما بياييم.

فريدون دستی به سر ژل زده‌اش كشيد و گفت: شما بزرگ شده‌ايد تنهایی هم می‌توانيد مسافرت كنيد، من نمی‌توانم زياد منتظر بمانم، بليطم را برای امشب رزرو كرده‌ام، مواظب خواهرت باش و حرفش را گوش كن.

شوان بغض كرده بود و به زور جلوی اشكهايش را گرفت. فريدون رو به دلنيا كرد و گفت: گفتی كدام بيمارستان بود؟

دلنيا شانه‌هايش را بالا انداخت و گفت: نمی‌دانم، آتنه چيزی نگفت. خانۀ خودشان هم نبود. می‌گفت پيش خاله فريبا هستيم.

فريدون با تعجب پرسيد: فريبا؟! سميه هم آنجا بود؟

- فكر می‌كنم او هم بود، حتماً همينطور بوده آتنه خواهرش را تنها نمی‌گذارد.

فريدون فكر كرد: شمارۀ فريبا را نمی‌دانم، آدرسش را هم بلد نيستم، كسی در خانۀ كمال هم نيست پس از ميان اين همه بيمارستان چطور كمال را پيدا كنم؟ شايد... شايد فريبا هنوز هم در همان جا كار می‌كند.

فرودگاه مهر آباد همانند هميشه شلوغ بود. در گوشه‌ای پدر و مادری با ديدن فرزندشان با آغوشی باز به سوی او می‌دوند و او را غرق بوسه می‌كنند. فريدون با ديدن آن منظره آهی كشيد، سپس به چپ و راست خودش نگاهی انداخت بعد از بيست و دو سال اطرافش چقدر تغيير كرده بود. كنار خيابان ايستاد و نفس عميقی كشيد تا هوای آشنای وطن را بعد از سالها به ريه‌های غربت ديده‌اش بچشاند. سرش را به سوی آسمان بلند كرد، بعد از سالها از ته دل آرزو كرد كه ای كاش باران ببارد. چقدر دوست داشت زير باران قدم بزند.

با صدای مردی به خود آمد: مستر، مستر كجا می‌رويد؟ هتل؟

فريدون سری تكان داد و گفت: نه، به بيمارستان می‌روم.

راننده بعد از شنيدن صدای فريدون لبخندی زد و زير لب گفت: فكر می‌كردم خارجی‌ است.

تاكسی جلوی بيمارستان ايستاد. راننده گفت: آقا چمدانها را كجا می‌بريد؟

فريدون كه گویی جرأت نداشت بيرون را نگاه كند، آهسته گفت: لطفاً منتظرم بمانید، حتی‌ اگر كمی‌ طول كشيد، هرچقدر شد پولش را می‌پردازم.

- چشم آقا تا صبح هم منتظر می‌مانم.

يك لحظه تمام خاطرات چند سال گذشته را به ياد آورد. فريد و سكينه... اشك در چشمانش حلقه بست. با خود گفت: كاش همان موقع می‌‌مردم.

ساختمان بيمارستان تعمير شده بود و شباهت اندكی به بيست و دو سال پيش داشت. با قدمهايی محكم اما لرزان داخل بيمارستان شد از همه جای آن خاطره داشت. با ديدن هر گوشه‌اش چهرۀ سكينه برايش زنده می‌شد اگر چه همه چيز تغيير كرده بود. فضای داخل ساختمان، كسانی كه آنجا بودند و حتی پوشش كاركنان بيمارستان دستخوش تغيير شده بود. پرستار جوانی با عصبانيت فريدون را صدا زد: آقا، آقای محترم كجا؟!

فريدون به سوی او چرخيد و منتظر ماند تا پرستار به او نزديك شود. پرستار صدايش را ملايم‌‌تر كرد و گفت: می‌خواهيد كجا برويد؟

فريدون نگاه گذرايی به چهرۀ جوان او انداخت و به آرامی گفت: آمده‌ام مريضی را ملاقات كنم.

پرستار با تعجب پرسيد: حالا، اين وقت از شب؟

فريدون نيشخندی زد و گفت؟ شب نه صبح.

پرستار با دستپاچگی گفت: فرقی ندارد، آفتاب هنوز بيرون نيامده و بيمارها هنوز خوابند. الان وقت ملاقات نيست لطفاً برويد بيرون.

- من از آلمان آمده‌ام بايد او را ببينم، حتماً منتظر من است.

- درهر صورت فرقی نمی‌كند برويد فردا بعدازظهر...

صدای زنی حرف پرستار را قطع كرد و گفت: خانم رضوی با ايشان كاری نداشته باشيد.

دختر جوان در حالی كه سعی داشت از خود دفاع كند، گفت: ولی خانم دكتر ايشان برخلاف مقررات... دكتر محكم‌تر تأكيد كرد: متوجه حرفم نشدی؟

پرستار نگاهی به فريدون انداخت و از آنجا دور شد. دكتر نزديك فريدون شد، نگاهی به او كرد و سرش را به زير انداخت، چهره‌اش غمگين به نظر می‌رسيد. زنی ميانسال با صورتی گرد و كاملاً محجب. آهسته به فريدون سلام كرد و از رفتار پرستارنسبت به او پوزش طلبيد. فريدون پرسيد: شما من را از كجا می‌شناسيد؟

زن جواب داد: شناختتان كار زياد سختی نبود. شما تفاوت چندانی با گذشته‌تان نداريد و تقريباً همان چهره را داريد.

فريدون با ترديد پرسيد: شما فريبا خانم هستيد؟

فريبا لبخندی زد و گفت: معلوم است زياد پير شده ام كه مرا به خاطر نياورديد.

فريدون هيجان زده شده بود: شما خيلی فرق كرده ايد. پوششتان و... اما اصلاً پير نشده ايد.

ناگهان به ياد كمال افتاد و پرسيد كمال اينجاست؟

فريبا سری جنباند و گفت : هنوز دركماست.

فريدون با نگرانی پرسيد: حالش خوب می شود؟ اميدی به زنده بودنش هست؟... زنش چطور؟

فريبا با نا اميدی سری تكان داد و گفت: سولماز... ديروز برای آخرين با ر نفس كشيد.

ادامه دارد...

 

جایی برای دیدن جذابیت های دست ساز:

telegram.me/MyIraniancrafts

https://t.me/joinchat/AAAAAD8m7AVCX_3SMOVk_p