محصولات آرایشی بهداشتی ارگانیک

سياوش از ماشين پياده شد و زنگ در را به صدا در آورد. آنگاه به طرف من برگشت و گفت: همين جاست پياده شو.

- مطمئنی اينجا خونۀ كمالِ؟

- خودشون گفتن، در هم باز شده يعنی همين جاست.

- فكر می‌كنم كادومون به درد نمی‌خوره، مثل اينكه با استاد طلوعی فرق دارن.

- فرق ندارن، كادومون هم بد نيست فكرش رو هم نكن.

حياط بزرگ و زيبایی پر از گل‌های رنگارنگ و يك استخر بزرگ از دارایی و ثروت مالك آن خبر می‌داد. ساختمان بزرگ و مجللی بود. سياوش با نگاهی به ساختمان گفت: به نظر قديمی مياد، فكر كنم بازسازی شده باشه.

- هرچی هست خيلی خوشگله تو دلت نمی‌خواد همچين خونه‌ای داشته باشی؟

سياوش خنديد و در را باز كرد. مرد جوانی به استقبالمان آمد و بسته را از سياوش گرفت سپس ما را به تالار كه با لوسترهای زيبا و مبلمان با شكوهی تزيين شده بود راهنمایی كرد. دلنيا اولين آشنایی بود كه به طرفمان آمد. همانند يك خواهر مرا در آغوش كشيد و به طرف مهمانان برد. استاد طلوعی و شوان نيز به ما خوش‌آمد گفتند، واقعاً در آن لباسهای زيبا برازنده شده بودند. با ديدن فريبا به طرفش رفتم و او را بوسيدم: خيلی دلم براتون تنگ شده بود، چه خوب شد كه اينجا ديدمتون.

- من هم خوشحالم كه شما رو می‌بينم، پس شما مهمونهای ويژۀ فريدون بوديد.

- نمی‌دونم، اينطور گفتن؟

فريبا شوهرش يوسف را معرفی كرد. يوسف پير شده بود اما هنوز قوی و پا برجا بود و همان طور كه گفته بودند بسيار باسواد به نظر می‌رسيد، می‌دانستم اين دليل بر مطالعات زياد او بوده. فريدون كه همراه سياوش بود با مردی به ما نزديك شدند. فريدون با اشاره به او گفت: خانم راستين شما اين مرد را می‌شناسيد؟

تا به حال او را نديده بودم مردی كه موهای صاف و تقريباً طلایی داشت: متأسفانه خير، شما ايشان را معرفی كنيد.

فريدون لبخندی زد و به مرد نگاهی كرد و گفت: ايشان همون نويسنده‌ای هستن كه راجع بهش برات گفتم.

سپس رو به من كرد و ادامه داد: تو داستانتون يك شخصيت پررنگ به اين مرد داده بوديد.

با خودم فكر كردم حتماً كمال است چون او تنها مردی بود كه موهای طلایی داشت: استاد، ايشان دوست وفادارتان هستن، آقا كمال درسته؟

فريدون سری به علامت مثبت تكان داد و كمال گفت: فريدون از شما خيلی تعريف كرده، به نظر من شما غريبه نيستيد، احساس می‌كنم قبلاً شما را يك جایی ديده‌ام.

- نمی‌دونم شايد، ولی من اولين باره كه شما رو می‌بينم.

فريدون با شنيدن حرف كمال چهره در هم كشيد و دستانش مشت شد همانند كسی كه فشار درونی زيادی را تحمل می‌كرد. چشمانش را بست و سعی كرد آرام باشد. تغيير رفتارش عجيب بود بيشتر به افرادی كه از يك بيماری رنج می‌برند شباهت داشت وقتی كمال حرف می‌زد متوجه طنينی كه در صدايش بود، شدم. با خودم گفتم خدا می‌داند چه صدای‌ قشنگی داشته و حالا با آنكه سنی از او گذشته طنين صدايش گواه از صوت خوشش می‌داد. فريدون كه تعادلش را به دست آورده بود خنديد و رو به كمال كرد: من هنوز بهشون نگفتم به چه مناسبتی اينجا جمع شده‌ايم.

كمال به شوخی گفت: تو كه حواس نداری استاد، پيرم شدی، خودم می‌گم.

سپس قدمی جلوتر آمد و نگاهی به سياوش انداخت: امشب عقد كنان دخترم با پسر آقا فريدونِِ.

فريادی از شوق زدم و گفتم: باورم نمی‌شه استاد، شوان داماد دوست هميشگی شما می‌شه. شما خودتون خوشحالين؟

- البته، اين آرزوی هر پدری است ولی من در اين وصلت فقط به پسرم پيشنهاد دادم، نه اجباری در كار بود و نه اصراری.

- پس اونها همديگر رو دوست داشتن... اما شما گفتين آتنه ازدواج كرده پس...

- آتنه چند سال از شوان بزرگتره الان هم با بچه و شوهرش اينجا هستن، عروس من سميه است.

- فراموش كرده بودم، فكر می‌كردم سميه كم سن و ساله.

كمال خنديد و گفت: نه بابا هر دوشون بزرگ شدند هم شوان و هم سميه. هر دو در يك سال به دنيا اومدن.

- پس هم سن و سال هستن، مباركه واقعاً غافلگير شديم. كاش قبلش می‌گفتين.

سياوش پرسيد: خطبۀ عقد خونده شده؟

كمال نفس عميقی كشيد و گفت: بله، متأسفانه شما دير اومدين.

- پس بهتره بريم پيششون و يه تبريكی عرض كنيم.

تالار بزرگ جز تعداد محدودی مهمان كه ديده می‌شد خالی به نظر می‌رسيد. آهنگ ملايمی از استريویی كه در گوشۀ تالار قرار داشت پخش شده بود و صدای خندۀ چند كودك و زمزمۀ ملايم مهمانه تمام آن چيزی بود كه به گوش می‌رسيد. به عروس و داماد رسيديم آن دو به احترام ما از جا بلند شدند. عروس نظرم را جلب كرد لبخند ملايم و چهره‌ای فوق‌العاده دوست داشتنی داشت. بعد از آنكه به آنها تبريك گفتيم سياوش به اشارۀ فريدون نزد آنها رفت و من هم گوشه‌ای نزديك فريبا نشستم. چيزی نگزشته بود كه دلنيا پيشم آمد و روی صندلی كنارم نشست.

- تبريك می‌گم عروس خيلی خوشگلی دارين.

- مرسی، سميه باطنش خوشگل‌تر از ظاهرشه.

- شوان از شما كوچكتر بود چطور شد كه اول اون ازدواج كرد؟

دلنيا چند تار از موهای سياه و صافش كه به بيرون دويده بودند را با حركت دستش به عقب كشيد و روسری‌اش را جلو آورد. سپس گفت: قراره شوان برای ادامۀ تحصيلاتش به آمريكا بره، بابا نمی‌خواست تنها باشه به خاطر همين اصرار كرد تا ازدواج كنه، خودش تنهایی كشيده بود نمی‌خواست شوان اذيت بشه.

- خودت چی؟ ازدواج نمی‌كنی؟

- من نامزد دارم، دو ماهی می‌شه كه نامزد شديم. امشب رو نتونست بياد.

وقتی حرف می‌زد گونه‌هايش گل می‌انداخت و نشان می‌داد تا چه اندازه به نامزدش علاقه دارد. پرسيدم: نامزدت از آشناهاتونه؟

- خير، همكلاسی هستيم.

- واقعاً، چه جالب. پس شما هم همسن و ساليد.

سری تكان داد و گفت: نه، من كمی زودتر تو درسهام بالا اومدم. كاوه يه سال پشت كنكور كارشناسی ارشد موند و يه سال هم دير به مدرسه رفته.

- پس دو سال اختلاف سن داريد. چطور شد بهش جواب مثبت دادی؟

- نمی‌دونم، شايد به خاطر اينكه خيلی از رفتارها و اخلاقهامون به هم نزديكه.

- تهرونيه؟

- نه شهرستانيه، سنندجی... كُرده.

برايم خيلی جالب شده بود، دلنيا خودش و پدر و مادر و برادرش كُرد بودند از آن سوی اين مرز و بوم وقتی به ايران برگشتند... سرنوشت، آری اين تنها پاسخی بود كه می‌توانستم به صدها سؤالی كه در ذهنم به وجود آمده بود بدهم. با كنجكاوی پرسيدم: شما الان می‌تونين با كُردی حرف بزنين؟

دلنيا خنديد و گفت: من و شوان از اولش فقط كُردی حرف می‌زديم، البته سوئدی هم بلد بوديم. بابا كُردی بلد نبود و زبان رابط ما سوئدی بود تا اينكه به علاقۀ خودش او كُردی ياد گرفت و ما هم فارسی. در واقع بابا باعث شد هيچوقت زبان مادری رو فراموش نكنيم.

- حالا تو خونه به كدوم زبان بيشتر حرف می‌زنيد؟

- تو خونه كُردی اما اگه جایی بريم يا كسی به خونمون بياد فارسی، چون آشنای كُرد نداريم.

- الان داريد، آقا كاوه.

لبخند مليحی بر لبانش رقصيد: بله، اين يكی از دلايلی بود كه باعث شد بهش علاقه پيدا كنم.

نگاهی به اطراف چرخاندم، عروس و داماد گرم صحبت بودند. لبخندی زدم و به ياد خاطره‌ای كه از خودم و سياوش داشتم افتادم، فكر كردن به گذشته گذر زمان را بيشتر احساس می‌كردم.

دلنيا پرسيد: به نظرت سميه بيشتر شبيه پدرشِ يا آتنه؟

به هر دو نگاهی انداختم و گفتم: آتنه، او خيلی شبيه‌ تره.

دلنيا خنديد و گفت: دقيقاً درسته، سميه كاملاً شبيه مادرشِ.

- عجيبه، پدرت كه با سولماز ميانۀ خوبی نداشت.

- اون اتفاقات مربوط به سالها پيشه اما پدر خلق و خوی عمو كمال رو خيلی دوست داره به خاطر همين سميه رو به شوان پيشنهاد داد. سميه برخلاف ظاهرش كه به مادرش بسيار شبيهِ خلق و خوی پدرش رو داره. تمام روحيات و رفتارهای عمو كمال رو داره و بر عكس او آتنه رفتارهایی شبيه مادرش رو داره.

- پس اينطور، گفتم استاد چطوری...

حرفم را خوردم و چيزی نگفتم. دلنيا سرش را نزديكم آورد و گفت: تو زن دوم عمو كمال را ديدی؟

- نه، اصلاً نمی‌شناسمش.

- دوست داری بريم پيشش؟

- بدم نمی‌ياد، بريم.

همراه دلنيا به جمع كمال و فريدون و سياوش پيوستيم، آنجا زنی هم حظور داشت كه با فاصلۀ كمی از كمال نشسته بود. دلنيا گفت: زن عمو ما هم می‌تونيم به جمعتون اضافه بشيم؟

زن از پشت عينكش نگاهی به دلنيا انداخت و با خوشرویی گفت: از كی تا حالا اجازه‌ها از من گرفته می‌شه؟

سياوش با ديدنم خوشحالی‌اش را با لبخندی ابراز كرد. زن نگاهی كنجكاوانه به من انداخت. احساس می‌كردم خيلی برايم آشناست. چشمهای مشكی و جذابش و صورت بيضی و خوش فرمش با موهای مشكی و مجعدش اگر چه زياد پيدا نبود اما تشخيص آن كار سختی نبود.

- آقا سياوش ايشون همسر شما هستن؟

- بله، خانم مهسا راستين، قراره نويسنده بشه.

زن چهره‌اش در هم رفت و نگاه دقيق و مو شكافانه‌ای به من انداخت. من هم رو به او لبخندی زدم و گفتم: شما هم همسر آقا كمال هستين، درسته؟

دلنيا در گوشم زمزمه كرد: اسمش الهه احمدی است.

همچون برق گرفته‌ها به سوی دلنيا چرخيدم و گفتم: الهه احمدی؟

- چيه؟ خيلی عجيبه؟

الهه بلند شد و روبروی من ايستاد، با ديدن قد بلندش شكم به يقين تبديل شد. او دبير درس فلسفه‌ام در دبيرستان بود. صدای خنده‌ام بلند شد. الهه هم خنديد و برای مدت كوتاهی مرا در آغوش گرفت. سپس گفت: فكر نمی‌كردم مهسای شيطون و بازيگوش رو اينجا ببينم.

همۀ نگاه‌ها به ما خيره شده بود. سياوش پرسيد: شما همديگه رو می‌شناسين؟

الهه دستی به شانه‌ام كشيد و گفت: دانش آموزم بوده.

- تنبل يا درسخون؟

- هر دوشون، معمولاً نمی‌خوند ولی وقتی لج می‌كرد بد جوری درس می‌خوند. خيلی هم بازيگوش بود. يك بار از كلاس بيرونش كردم.

- خانم احمدی، اينا چيه می‌گين. خاطره‌های خوب رو بگين.

كمال گفت: پس شما هم فاميل شدين.

سپس رو به فريدون كرد و ادامه داد: من هر چقدر فكر می‌كنم يادم نمياد ولی مطمئن هستم اين مهسا خانم رو يك جایی ديدم.

فريدون كه مدتی در فكر فرو رفته بود با شنيدن حرف كمال گفت: وقتی شاگرد الهه خانم بوده نيومده خونه‌تون؟

كمال رو به من كرد و گفت: مهسا خانم تا حالا خونۀ ما اومدين؟

من تا به حال آنجا را نديده بودم و هرگز به خانۀ الهه نرفته بودم وقتی هم در دبيرستان مشغول تحصيل بودم ميانۀ خوبی با الهه نداشتم چون خيلی سخت‌گير و مقرراتی بود.

- نه من اولين بارم هست كه اينجا اومدم.

فريدون خيلی ساكت به نظر می‌رسيد به نقطه دور دستی خيره شده بود و چشمهای غمگينش را از همه پنهان می‌كرد.

ادامه دارد...

 

به سادگی یاد بگیرید و کسب درآمد کنید:

telegram.me/MyIraniancrafts

https://t.me/joinchat/AAAAAD8m7AVCX_3SMOVk_p